Fietsen rond ‘s werelds grootste koekoeksklok

Aan het begin van de zomer in 2011 reizen we af naar een klein dorpje vlakbij Triberg in het Duitse Zwarte Woud. We hebben een appartementje gehuurd in Schonach en zijn dus van alle gemakken voorzien.

Qua locatie zitten we zo’n beetje in het midden van het Zwarte Woud en de meest gevreesde beklimming hier is de Kandel, een monster van een beklimming met meer dan 900 hoogtemeters. Die bewaren we dan ook voor later in de week, we beginnen met een ogenschijnlijk eenvoudig rondje van zo’n 70 km.

Rondje over de Büchereck en Rohrardsberg

Gegeven dat Schonach vrij hoog ligt (op zo’n 900 meter), is het begin steeds eenvoudig, het gaat voornamelijk naar beneden. We gebruiken de gids van Alex Polfliet om bij de NW zijde van de eerste klim, de Büchereck te komen. Dit zou namelijk de mooiste zijde zijn. Dat klopt ook, maar wat we dan nog niet weten, is dat dit ook de venijnigste zijde zal zijn. 

In het begin gaat het allemaal nog prima en ook al volgt er een strook tot 12%, het is te doen. Dan wordt het zwaar met een volgend stuk met weer hellingspercentages ruim boven de 10%. Weer volgt een recuperatiestuk maar waar we de weg een bocht zien maken naar rechts wordt het heel erg steil. Maak je op voor een soort Stockeu want de volgende 500 meter zijn echt heel moeilijk. Maar gelukkig wel een stuk korter dan de Stockeu.

Wat volgt is een hele fijne, snelle afdaling en dan staat nog het toetje op het programma, de Rohrardsberg. Best lang, maar nergens echt moeilijk is deze berg. Bovenaan kunnen we de route helaas niet voorzetten op de fiets, het wordt onverhard. Of we nu verkeerd zijn gereden of dat dit gewoon niet bedoeld is voor de racefiets laten we maar even in het midden. 

Uiteraard is het laatste stuk nog lastig, we moeten tenslotte nog naar boven om bij het appartement uit te komen. Een mooi rondje, maar zwaarder dan verwacht: 70 km met 1250 hoogtemeters.

Op dag twee rusten we een dagje uit, maar dag drie brengt weer een mooie uitdaging met zich mee.

Rondje over de Moosenmättle en de Windkapf

Opnieuw is de start van dit rondje eenvoudig. Via hotel ‘Schönen Aussicht’ gaan we in vliegende vaart richting Hornberg en over een fietspad door naar Wolfach. Eenmaal aangekomen in Kirnbach begint de klim naar de Moosenmättle. 8,5 kilometer aan 6,6% gemiddeld, een aardige klim dus. Hoewel het begin nog goed te doen is tussen de huizen, gaat de weg flink hellen als je de kerk tegenkomt. Het stijgt hier met zo’n 8% en soms worden er zelfs dubbele cijfers aangetikt. Dat blijft min of meer zo tot de top. 

Na de afdaling en een korte stop om te lunchen volgt een klim die niet in onze fietsgids stond, de Fohrenbühl. Ongeveer 4 kilometer klimmen en vooral het tweede deel is nog even zwaar met kilometers van 7%. De afdaling is een aanrader, daar loopt het echt lekker omlaag. Maar dan staat alweer de volgende beklimming op het programma, de Windkapf. Voor ons is deze klim zwaarder dan in de gids van Alex beschreven, simpelweg omdat we niet in Hornberg beginnen. Nu is het zo’n 6 kilometer met ruim 400 hoogtemeters: hele stukken hellen aan 8-10% en dat maakt het zwaar na de al gedane arbeid.

Hierna volgt nog een stuk dat we betitelen als ‘Hobbitland’. Het is er prachtig en doet nogal denken aan de vergezichten uit de gelijknamige film. Maar ook hier volgen de pittige hellingen elkaar op. Gelukkig zijn ze wel kort, maar het hakt er toch flink in. 

Dan komen we na een laatste afdaling aan in Triberg en is het enkel nog terug naar het appartement. Een rondje van zo’n 80 km was dit met 1750 hoogtemeters.

Weltgrösste Kuckucksuhr

De volgende dag is het opnieuw uitrusten van de inspanningen en we gaan eens even de toerist uithangen. Niet voor niks staat dit gebied bekend om zijn koekoeksklokken. In Triberg, de hoofdstad van deze klokken zijn er talloze winkeltjes die de dingen verkopen. Maar Schonach heeft de eer om de grootste klok ter wereld binnen de grenzen te hebben.

In feite is het gewoon een huisje dat dient als klok. Op het hele uur komt er ook echt een flinke koekoek uit!

Naast de koekoeksklokken heeft Triberg ook nog de hoogste waterval van Duitsland en dat is ook zeker een kijkje waard. Het water stroomt een goede 160 meter naar beneden en je kunt langs de waterval wandelen/ klimmen. Erg leuk om te doen en de inspanning kun je daarna wegspoelen met een goed glas bier op een van de terrassen.

Koninginnerit over de Kandel en de Brend

De koninginnerit van deze eerste week is maar liefst 113 km met ± 2200 hoogtemeters. Na een klein hupje omhoog over de Wilhelmshöhe dalen we eindeloos lang, helemaal tot aan Waldkirch. Daar is het even zoeken naar de start van de Kandel, maar als we die gevonden hebben start de klim. Met statistieken van 12 km en een gemiddeld stijgingspercentage van 7,7% is dit één van de zwaarste in het Zwarte Woud en deze klim kan zich meten met befaamde Alpen cols.

De klim loopt voornamelijk door het bos met hier en daar een uitkijkje over de Rijnvallei. Er is echter veel lage bewolking dus echt veel zien we niet van het uitzicht. Focussen maar op de klim is het devies. Die is vrij regelmatig en gewoon zwaar. Er komt nog een lokale wielrenner langs met grijze haren, maar die is ondanks dat haar toch niet bij te houden. Of zouden dat de biertjes van gisteren zijn?

Boven pakken we snel de afdaling naar Sankt Peter. Daar aangekomen is het direct weer klimmen tot Sankt Margen. Dan is het even rustig bijkomen in het Gutachdal en dat komt mooi uit omdat we nog de beklimming van de Brend voor de boeg hebben. Op zich geen moeilijke berg met nog geen 5% gemiddeld, maar na de Kandel en met een lengte van bijna 12 kilometer is dit toch een flinke klim. Hij loopt wel lekker, maar van kilometer 7 tot 9 is het flink zwaar en het steile stuk in de laatste kilometer valt ook tegen.

Boven worden we verrast door het mooie uitzicht. Er is een hoge toren met oriëntatietafel waarop alle omliggende bergen worden aangewezen. In theorie kun je hier helemaal tot aan de Alpen kijken. Maar door de nevel is dat vandaag niet zo.

We dalen af over slecht wegdek naar Furtwangen en dan is het nog één keer klimmen (Katzensteig) om vervolgens naar ons appartement door te rijden. Hiermee komt een einde aan de eerste week en vervolgen we ons verblijf in het Zwarte Woud in Oberried op de camping. Maar daar is het weer dusdanig slecht dat we maar een paar tochtjes kunnen ondernemen. Bovendien rijden we diezelfde beklimmingen een aantal jaar later (2019, andere blog die later zal volgen) en beschrijven ze daar.