Vogezen in de herfst
7 oktober 2023
In de zomervakantie zijn we dit jaar dicht bij huis gebleven, in Drenthe en Bad Bentheim net over de Duitse grens. Wel zo makkelijk met een klein kind, maar toen we naar de Tour de France zaten te kijken en daar een mooie rit door de Vogezen zagen, kregen we spontaan zin in een avontuur in dit mooie gebied. We hebben een huisje geboekt voor half oktober in Soultzeren, halverwege de Col de la Schlucht. Het is natuurlijk een gok om in deze periode naar de Vogezen af te reizen, maar we hadden geluk. Het werd een week met prachtig nazomerweer en temperaturen van ruim 20 graden.
Op zaterdag 7 oktober rijden we naar ons vakantieverblijf. Het is een voorspoedige reis en de volgende dag gaat Pim op pad voor een eerste rondje. Het rondje loopt vanaf ons huisje iets verder de Col de la Schlucht op, dan afslaan naar de Col du Wettstein, bovenaan rechtsaf slaan naar de Collet du Linge en dan afdalen naar Orbey. Vervolgens ga je dan weer omhoog naar de Col du Calvaire en over de Route des Crêtes naar de Col de la Schlucht. Vanaf deze col is het enkel nog afdalen naar ons huisje in Soultzeren. Nu we met z’n drieën zijn, zal er steeds één iemand op Amy Lynn moeten passen, dus fietsen we om de beurt. Zo hopen we allebei twee mooie rondjes te fietsen. We doen wel allebei (ongeveer) dezelfde route.
Mijn rondje over de Wettstein
Zo fiets ik op maandag dus dezelfde ronde als Pim, al kort ik het rondje wel wat in. Ik heb erg last van een verkoudheid en het lusje via de Collet du Linge en Orbey haal ik er uit. Zo houd ik het mooiste stuk van het rondje over en is het goed te doen. De Wettstein blijkt een verrassend fijne klim. Niet te steil, niet te lang en wel met echte haarspeldbochten en hele mooie uitzichten. Een heerlijke klim om een fietsvakantie mee te beginnen. Het enige wat een beetje vreemd is, is dat het bordje van de col net niet helemaal op de top staat. Ik stop toch voor de gebruikelijke foto.
De Collet du Linge sla ik dus over. Later gaan we daar nog met de auto naar toe. Er is een museum over de strijd die hier in de Eerste Wereldoorlog gevoerd is en je kunt er een wandeling door de loopgraven maken. Heel indrukwekkend. Ook wanneer je rechtdoor fietst word je aan de oorlog herinnerd, want even verderop is een enorm oorlogskerkhof. Bizar hoeveel mensen hier doodgegaan zijn.
Het witte meer
Er volgt een korte afdaling gevolgd door een stuk waar het soms wat klimt en soms licht daalt. Dit gaat zo door tot ik op de klim naar de Calvaire kom. Het is nog 5 kilometer klimmen naar de col. Het is wel wat onregelmatiger dan op de Wettstein met ook wat steilere stukken tot 9 en 10%. Opnieuw is het erg rustig, er is nauwelijks verkeer. Op 2 kilometer van de top is het Lac Blanc. Dat is wel een stop en een foto waard. En dan het laatste stuk naar de top. Ik heb mijn jas alweer aan, want er is een koud windje. Op de top van de Col du Calvaire is niet veel bijzonders. Eigenlijk is het vooral een groot kruispunt van wegen.
Even kijken of ik de goede afslag neem, ik wil immers niet naar de Col du Bonhomme, maar vervolg mijn weg over de Route des Crêtes. Ik heb nog niet eerder over dit deel van de Route des Crêtes gefietst, het is duidelijk anders dan de andere delen met veel bos en weinig uitzicht. Een aantal kilometers stijgt het licht, dan volgt een korte afdaling en een korte, steile strook omhoog. Vanaf dat moment hoeft er alleen nog maar gedaald te worden. Eerst een lichte afdaling naar de Col de la Schlucht en dan een prachtige afdaling naar ons huisje. Het is echt heel fijn om hier af te dalen. Het is niet te steil, er ligt een strakke laag asfalt met mooie bochten waarin je niet of nauwelijks hoeft te remmen. Wat een fijne afsluiting van een mooi rondje.
De tweede tocht
Mijn tweede rondje fiets ik op donderdag, een tocht van 75 kilometer over de Petit Ballon en de Col du Platzerwasel. Omdat ik nog steeds niet helemaal hersteld ben van mijn hardnekkige verkoudheid, kies ik voor de makkelijkste zijde van de Petit Ballon. De klim vanuit Luttenbach heb ik in het verleden al eens gedaan, dus dat is gelijk een mooi excuus om nu een eenvoudigere zijde te pakken. Deze zijde heeft overigens nog steeds ruim 700 hoogtemeters, het is alleen wat minder steil.
Vanuit ons huisje daal ik de Schlucht af naar Munster en daar volg ik de D10 richting Sondernach. Het is hier drukker dan tijdens mijn vorige tocht, maar ik moet dan ook door allerlei dorpjes heen. Het stijgt wel, soms een wat steiler stuk en dan vlakt het weer af. Er staat ook een stevige wind, helaas tegen, en ik doe het rustig aan. In Sondernach is een y-splitsing. Rechts gaat de weg steil omhoog naar de Platzerwasel, dat is voor later. Nu neem ik de linkerkant naar de Petit Ballon, deze weg is een stuk vlakker. Het is hier bijzonder rustig, het asfalt is niet al te best en er is nauwelijks uitzicht vanwege het bos. Toch is het een fijne klim. Hier en daar wat steiler dan ik verwacht had, maar het gaat goed. Het waait wel heel hard, de bomen ruisen in de wind. Pas het laatste stukje fiets je het bos uit en heb je een schitterend uitzicht op de omgeving en nu de beschutting van de bomen weg is, ook nog meer wind. Ik moet mijn jasje goed vasthouden tijdens het aantrekken, anders waait het weg. Gelukkig heb ik twee jassen bij me, want het is flink koud hierboven in de wind. Ik eet snel wat en begin weer aan de afdaling. Terug door het bos naar de y-splitsing in Sondernach over het slechte asfalt.
Col du Platzerwasel
Beneden trek ik de jassen weer uit. Nog maar wat eten en dan aan de Platzerwasel beginnen. 7 kilometer en 600 hoogtemeters, dat is behoorlijk steil. Volgens Garmin is de klim zelfs 10 kilometer, omdat je na de col nog verder stijgt. Maar eerst de Platzerwasel. Steil vanaf de y-splitsing en opnieuw veel bos. Alleen beneden is er wat activiteit in het dorpje, verder is ook dit een heel rustige klim. Twee keer wordt de klim even wat minder steil, wat heel fijn is, maar deze vlak(kere) stukken worden gecompenseerd door hele steile stukken. Ook hier is weinig uitzicht, ik fiets veelal over een rechte weg door het bos. Ik heb hier 10 jaar geleden ook gefietst, maar ik herken er weinig van, alleen de haarspeldbocht waar we toen met de auto gestaan hebben om een wielerkoers te bekijken.
Ook hier staat het bordje dat de col aangeeft net onder de top. Ik stop voor een foto en moet nog wat moeite doen om weer op te stappen. Er volgt een korte afdaling en dan weer een kilometer van 8 – 9%. De kilometers die daarna volgen worden niet meer zo steil en ik bereik uiteindelijk de Route des Crêtes. Nu wordt het echt een stuk makkelijker. Het waait nog steeds heel hard, maar nu wel uit de goede richting en dat maakt het fietsen over de golvende weg goed te doen. De uitzichten hier zijn ook weer fantastisch! Ik besluit de klim naar de Hohneck over te slaan, mijn benen zijn er wel een beetje klaar mee en mijn water is zo goed als op. Nog een paar kilometer tot de Schlucht en dan nog een keer die fantastische afdaling naar ons huisje. Wat een mooie tocht was dit!
Om de beurt fietsen op vakantie was een experiment. Het is echt anders dan samen met de racefiets op pad te gaan, maar wel een fijne mogelijkheid om een mooie, uitdagende ronde te fietsen. En door allebei (ongeveer) hetzelfde rondje te fietsen, heb je na twee dagen toch een gezamenlijke ervaring om over te praten. En wat wij ook heel leuk vonden: we maakten verschillende foto’s van dezelfde plekken 🙂
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie