Rondje om de kerk: naar de dom van Aken

Zo’n 10 jaar geleden zijn we onze droom gevolgd en hebben we ons gevestigd in Limburg. In Sittard om precies te zijn. Eén bezoekje aan de markt en we waren verkocht. Het plan voor Limburg kwam voort uit onze liefde voor de fiets en dan met name de heuvels. Eerder woonden we in Zeist, maar de Utrechtse heuvelrug had al zijn geheimen wel prijsgegeven.

In die tien jaar hebben we het hele zuiden van Limburg doorkruist. Op de stedelijke gebieden (Maastricht, Parkstad) na, hebben we vrijwel alle fietspaden en klimmetjes wel gezien. Ook in Vaals zijn we vaak geweest, bijvoorbeeld op het drielandenpunt, maar in al die tien jaren, nooit zijn we in de binnenstad van Aken geweest om de dom te aanschouwen, ondanks dat we hemelsbreed het centrum van de stad tot op een paar kilometer waren genaderd.

De route

Het werd dus wel eens tijd om een route te maken die ons naar het centrum van de stad zou brengen. Met de nieuwe route tool van Strava was dat een makkie. De heenweg zouden we aan de oostkant Sittard verlaten en direct Duitsland inrijden om oostwaarts langs Parkstad te kunnen trekken. Vervolgens is het vrijwel regelrecht zuidwaarts. Na aankomst op het Domplein in Aken liep de route westwaarts de stad uit regelrecht naar Vaals. Vanaf daar is het een rechttoe-rechtaan via Vijlen, Mechelen, Wittem, Wijlre, Schin op Geul, Klimmen, Hulsberg, Schimmert en Spaubeek weer terug naar huis.

Pech

Zo gezegd, zo gedaan en we begonnen enthousiast aan de route. In Sittard was er veel gesnoeid aan de heggetjes langs de fietspaden en we waren de stad nog niet uit of we konden een band vervangen. Het was alweer een tijdje geleden, maar leuk is het nooit. Zeker niet als je net bent vertrokken en je best hebt gedaan om vroeg op pad te gaan. Maar goed, met wat gevloek en vieze handen tot gevolg, waren we een kwartiertje later alweer op weg. De band was natuurlijk niet zo hard opgepompt als thuis, maar het was goed genoeg. Hoopten we.

Het eerste deel door Duitsland was nog niet nieuw. Onlangs hadden we nog een rondje om de NAVO basis bij Geilenkirchen gereden en het eerste deel ging grotendeels over diezelfde wegen. Ter hoogte van Übach-Palenberg kwamen we weer even op bekend terrein: de route ging heel even door Nederland (door Rimburg in het oosten van Landgraaf) en daar zagen we deze schildpad beelden op een bruggetje dat de grens markeerde.

Nieuwe klimmetjes

Daarna was het gedaan met de vlakke kilometers. Gek genoeg heb ik altijd de gedachte gehad dat het hier over de grens in Duitsland vlak was en dat beeld werd bevestigd door de rondjes die we in Duitsland reden. Maar ten zuiden van Geilenkirchen loopt het Limburgse heuvelland gewoon door naar het oosten en trekt zich niet veel aan van de grens. Het werd dus klimmen. De eerste klim leidt ons door het Rimburger Busch. Na het oversteken van de spoorlijn loopt een mooi asfalt weggetje door een bos. Hier is het nog goed te doen, het stijgt nog maar met max 4%. Verderop wordt het steiler, tot maximaal 8%. Gelukkig duurt dat maar even, hoewel de uitloper daarna wel langer duurt dan je benen willen. Het laatste stuk, je bent het bos dan uit, brengt je kaarsrecht naar het dorp Hofstade.

Vrij snel daarna rijden we Herzogenrath in. Een wat groter dorp waar het af en toe een beetje onduidelijk is of wij nu op de weg kunnen fietsen of ook gebruik moeten maken van de fietspaden. Die liggen op zich aardig, het gaat steeds beter met de fietspadkwaliteit in Duitsland, maar de aansluiting op de weg, bij oversteken, is nog niet zo goed geregeld. Hobbeltjes en drempels zijn ons deel. Soms is dat dusdanig irritant dat we maar weer de weg opschieten. Binnen de dorpjes wordt er toch niet hard gereden en ik vermoed dat we niet de enige wielrenners zijn die dit doen. Buiten de dorpen is het beter en liggen de fietspaden vaak los van de autoweg.

Vlak buiten Herzogenrath is het weer raak en moeten we weer klimmen. Dit klimmetje loopt langs de grote weg (rechts) en links hebben we zicht op weilanden. De weg is in goede staat, breed en stijgt vals plat. Het enige nadeel is dat het zo lang duurt. Pas anderhalve kilometer later komen we aan in Niederbardenberg en zijn we boven.

Terug in de natuur

Een stukje verderop kruisen we het natuurgebied dat rond het riviertje de Wurm ligt. Hier hebben we eens een wandeling gemaakt: vanuit Kerkrade (abdij Rolduc) volgden we de Wurm naar het zuiden en gingen we aan de andere kant weer terug. Een snelle afdaling brengt ons op een parkeerplaatsen met grind waar het even onduidelijk is hoe we nu verder moeten. De Garmins schieten in de ‘hier komt een klim’ stand en de route is even niet te zien. Moeten we op de grote weg fietsen of gaat het fietspad (hier links van de weg vreemd genoeg) straks weer verder?

Het laatste zo blijkt en we vangen de zwaarste klim van de dag aan die ons in Kohlscheid brengt. We rijden dus links van de weg over een smalle strook asfalt die gescheiden wordt van de grote weg doordat hij ietsje hoger ligt. De weg maakt een grote bocht naar rechts (we rijden nu op de Oststrasse) en is steil, zelfs meer dan 10% zie ik op mijn fietscomputer. Als we het dorp inrijden wordt het een beetje onduidelijk waar de fietser nu moet rijden. Het fietspad links van de weg lijkt ineens gestopt te zijn en ik bevind me op de stoep. Oversteken is niet zomaar gedaan met dat stoepje en het is ook iets te druk om dat zomaar te doen. Ik hobbel dus over het trottoir dat hier vrij breed is en goed befietsbaar, tot de rotonde waar ik oversteek. Hier gaat het fietspad weer verder aan de rechterkant.

De dom

Daarna is het nog een kleine 10 kilometer naar de dom van Aken. Het loopt hier ligt af en dat fietst makkelijk. We rijden over een viaduct boven de snelweg (A4 naar Keulen) heen en komen langs de sportvelden en het stadion van Somers net ten noorden van Aken. Dan rijden we ineens de stad binnen en is het goed opletten. Het is hier veel drukker dan in alle slaperige stadjes/dorpjes die we tot nu toe hebben gezien: er zijn veel mensen op straat, de winkels zijn gewoon open (het is zondag). We zijn in de stad, zoveel is duidelijk.

We doorkruisen de stad op een redelijk relaxte manier, er zijn hier wel veel stoplichten en vinden de dom al snel. Het is een prachtig gebouw, maar staat helaas deels in de steigers. Toch kunnen we een aantal mooie foto’s maken. Het valt op dat er aan de buitenkant veel beelden op diverse hoogtes staan.

Nadat we de dom uitgebreid van alle kanten bekeken hadden, was het tijd om weer verder te gaan. Vanaf hier was het op naar de Vaalser strasse. Hier ligt ook weer een fietspad naast de drukke tweebaansweg maar er zijn vooral ook heel veel stoplichten. Dat schiet niet zo op, maar dat maakt niet uit: we hebben de dom gezien.

Terug naar Sittard

Vlak voor we Vaals binnenrijden, slaan we linksaf om via Vaalserquartier te rijden en zo komen we bij de voet van de klim naar het drielandenpunt. Die laten we links liggen en we rijden door richting kasteel Vaalsbroek. Hier zijn we weer op bekend terrein en in vliegende vaart rijden we noordwaarts door het mooie heuvelland richting Sittard.

In Schin op Geul is er nog een kuitenbijter die ons wat pijn doet: de klim naar Walem langs het bungalowpark, ook wel de Kachelberg genaamd. Die wordt nog even gemeen steil, maar we kunnen het aan. Daarna is het gemakkelijk met nog enkele kleine beklimmingen (Schoolstraat in Hulsberg en van Nieuwenhuysstraat in Schimmert).

Het was een mooie tocht en mede door de beklimmingen in Duitsland nog best pittig ook. Ruim 700 hoogtemeters in een rondje van 87 kilometer, we mogen er best trots op zijn!