De oost kantons van België op de racefiets
18 juni 2017
Als we denken aan fietsen in België, denken we meestal aan de Ardennen voor de heuvels, Vlaanderen voor de kasseien of de Voerstreek omdat het zo dichtbij is. Maar er is meer. In een vrij weekend plannen we een fietstocht door de oostkantons van België. Dit is het gebied in het oosten van België dat tegen de Duitse grens aan ligt. Alles in dit gebied doet dan ook meer aan Duitsland dan aan België denken, want de mensen spreken er Duits en ook de meeste plaatsnamen zijn Duits.
We rijden met de auto naar Amel, vijf kwartier rijden vanaf Sittard. Daar vinden we een parkeerplek vlakbij de kerk. Snel pakken we de spullen uit en beginnen we aan de fietstocht. We hebben een hoogteprofiel van de route, dus we weten dat er al in het begin flink geklommen moet worden. De wegen zijn rustig en het is heerlijk fietsen door het open landschap. De wegen golven terwijl we langzaam steeds hoger komen. Al na 20 kilometer bereiken we het hoogste punt van de route (650 meter) vlak nadat we het dorp Honsveld gepasseerd zijn.
De Our
Wat volgt is een heerlijke afdaling van bijna 10 kilometer naar het Andler. De weg is goed en overzichtelijk, dus we kunnen met een mooie snelheid naar beneden. Vlak voor we Andler bereiken, steken we het water van de Our over. We fietsen een stuk van de Ourtal route, en we zullen dit riviertje nog een flink stuk volgen. Maar eerst pauzeren we voor een lekker broodje naast de rivier. Met nieuwe energie vervolgen we onze tocht.
We fietsen verder parallel aan de rivier en dat gaat gemakkelijk. Het daalt continue vals plat, dus we kunnen lekker opschieten. Dan komen we bij Steinebrück. Dit dorpje heeft slechts een paar huizen, en ligt vlak naast de snelweg. We slaan rechtsaf en beginnen te klimmen. Opnieuw is het erg rustig en dat is fijn tijdens een beklimming. We gaan dan tenslotte niet zo hard en langsrazende auto’s zijn dan niet zo prettig. Hier kunnen we rustig fietsen en de enige auto’s die we horen zijn van de snelweg die bovenlangs loopt.
Opnieuw klimmen
Na deze klim vanuit Steinebrück volgt een snelle afdaling, waarna we opnieuw beginnen te klimmen naar Maspelt. Deze helling is beduidend zwaarder, want na een haarspeldbocht lijkt het wel of we recht tegen de berg op moeten fietsen. Het stijgt zelfs wel 12%! Na 2 kilometer klimmen zijn we dan toch boven en vervolgen we onze tocht, langs de Our, naar het zuiden.
Het landschap hobbelt hier behoorlijk. Steeds weer zijn er korte klimmetjes met 10 – 20 hoogtemeter gevolgd door korte stukjes dalen. Dit gaat zo door tot we het drielandenpunt van België, Duitsland en Luxemburg bereiken. Er is hier een Europa-denkmal, maar we stoppen hier niet. We beginnen gelijk aan de klim naar Lieler, de zwaarste uit de hele route. Het moeilijkste stuk zit ook direct in het begin. De eerste kilometer komt het stijgingspercentage niet onder de 9%, dus snel gaat het niet. Daarna wordt het wat eenvoudiger en als we Lieler bereiken, pauzeren we opnieuw voor een broodje.
Vanaf het muurtje waar we zitten, zien we de vreemde straatnaam: Hauptstroos. Pas dan realiseren we ons dat we in Luxemburg zijn, waar toch wel een heel apart taaltje gesproken wordt.
Snelweg en grindpad
We vervolgen onze route en komen er even later tot onze spijt achter dat deze loopt over een zeer drukke N-weg. Hier willen we niet fietsen, of het nu mag of niet. Geërgerd bekijken we de mogelijkheden. We hebben de gps track van een website voor wielrenroutes, dus dit hadden we niet verwacht. Er loopt een smal fietspad aan de andere kant van de weg, maar hoe lang zal dat duren? We steken over en klimmen over de vangrail. Een aantal kilometer kunnen we dit pad volgen, maar dan stopt het. We zijn inmiddels beland op een soort winkelboulevard en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Via onze smartphone bekijken we de mogelijkheden. De oorspronkelijke route kunnen we nu wel vergeten. De oplossing blijkt een aantal kilometers langs een weg waar het gelukkig niet zo heel druk is en daarna verder over een fietsroute. We bevinden ons nu op de Ravelroute Vennbann. Dit een fietsroute over een oude spoorweg tussen Aken (Duitsland) en Troisvierges (Luxemburg). Deze route loopt vlak langs het dorp waar onze auto staat dus we besluiten deze te volgen.
De eerste kilometers gaan voorspoedig. Er ligt supergoed asfalt en het daalt ligt. Dan komen we op een splitsing en gaat het asfalt over in grindpad. Even twijfelen we. We zijn met de racefiets en houden dan niet van grindpad. Het alternatief is dwalen en zoeken naar een goede weg in een gebied dat we niet kennen. We gaan ervan uit dat de fietsen wel tegen wat grind kunnen besluiten dus toch de route te vervolgen. Kilometer fietsen we over een grindpad, zonder lekke banden. Daarna krijgen we toch nog weer wat asfalt, dat fietst toch een stuk prettiger.
We blijven op de Vennbahn tot we Born bereiken. Hier vandaan fietsen we terug naar de auto over wegen waar we ‘s ochtends ook gereden hebben. We moeten nog een paar klimmetjes over, maar dan bereiken we auto. We pakken de spullen in en rijden weer terug naar huis. Het was, ondanks het onverwachte einde, toch een hele mooie route en een gebied waar we zeker nog eens teruggaan.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie