Tour de Namur
5 mei 2018
De afgelopen twee jaar heeft de fiets even niet op de eerste plek gestaan, maar in 2018 gaan we het helemaal anders doen. Althans, dat is het plan. Dat plan liep al snel in de soep, want iets te enthousiast trainen zorgde helaas voor wat fysieke ongemakken. De eerste en tweede toertocht die we op de planning hadden staan hebben we dan ook overgeslagen, maar gelukkig kwam daar de Tour de Namur voor in de plaats.
Het was al best een tijd geleden dat we meegedaan hadden aan een georganiseerde tocht en het voelde dan ook echt als een uitje. De avond ervoor de fietskleding klaar leggen, tas inpakken, fiets vast klaar zetten in de woonkamer, wat fijn allemaal.
Zaterdagochtend gaat de wekker vroeg. Het is ruim 5 kwartier rijden naar Namen in het zuiden van België. We willen graag op tijd zijn, want we hebben wisselende ervaringen met de hoeveelheid parkeergelegenheid bij dit soort tochten. De reis verloopt voorspoedig, we vinden een plekje voor de auto en stappen op de fiets richting de start.
Het is nu ongeveer een uur of acht en al gelijk een stralende dag. Dat belooft wat voor het vervolg. Bij de start is het even de vraag wat we met onze e-tickets aanmoeten. De inschrijfprocedure is duidelijk anders dan we gewend zijn (we zijn niet de enigen…), maar dan kunnen we op weg. We gaan voor de 100 kilometer en hebben er zin in.
Drukte in de stad
We moeten eerst enkele kilometers door de stad Namen. Het blijkt een drukke stad te zijn, zelfs ‘s ochtends vroeg, en duidelijk niet berekend op zoveel wielrenners. Het duurt dan ook even voordat we de eerste kilometers afgelegd hebben.
We slaan linksaf en beginnen direct aan de eerste klim van de dag. Dat blijkt een stevige helling te zijn, de noordzijde van de Citadelle van Namen. De helling heeft stijgingspercentages tot boven de 10% en als we nog niet opgewarmd waren door de zon, dan zijn we dat nu wel van het klimmen. Met het bereiken van de top laten we ook de stad Namen achter ons.
De route loopt nu veelal over mooie, rustige wegen met veel bos. Het is echt genieten van het landschap en de mooie tocht. We hebben besloten om het rustig aan te doen en we geven onszelf dan ook de gelegenheid om goed om ons heen te kijken. Af en toe klimmen we wat, soms volgt er een afdaling en ondertussen beginnen we trek te krijgen.
Maar waar is nu de bevoorrading? In tegenstelling tot eerdere toertochten hebben we dit keer geen kaartje met route informatie gekregen en we hadden ons misschien wat beter moeten voorbereiden, maar we hebben nu dus geen idee… We stoppen dan maar om wat te eten van onze eigen voorraad. Ook lekker!
We gaan verder en jahoor, enkele kilometers verderop is daar dan de officiële bevoorrading. Ondanks de drukte besluiten we toch in de rij te gaan. Met deze warmte is het toch wel fijn om met volle bidons op pad te gaan.
Kasseien
We vervolgen onze tocht en al snel komen we bij de volgende helling: La Haie aux Faulx. De website van de Tour de Namur had ons gewaarschuwd voor deze klim vanwege het stijgingspercentage van 16%. Deze extreme steilheid hebben wij niet gezien, maar waar we niet op hadden gerekend waren de kasseien die in de haarspeldbochten bij de top liggen. Wat een gestuiter, vooral in de laatste bocht.
Inmiddels zijn we bijna op het zuidelijkste punt van de route en buigen we af naar het oosten. We fietsen naar Spontin, terwijl de weg rustig door de heuvels golft.
Triple Mur de Monty, of toch niet…
De zwaarste helling van de Tour de Namur is ongetwijfeld de Triple Mur de Monty. Alleen hebben wij besloten om hem over te slaan. Normaal zouden we dit niet doen, maar vanwege de lichamelijke klachten eerder dit jaar waren we allang blij dat we naar Namen af konden reizen en nog blijer dat we niet voor de kortste afstand hoefden te gaan.
De Triple Mur is dan waarschijnlijk iets te veel van het goede, maar… we hebben de Tour de Namur al eerder gefietst: 8 jaar geleden. Ook toen zat deze bizarre helling in de route en die zijn we niet vergeten. De helling bestaat inderdaad uit 3 delen: steil, steiler, steilst.
Omdat deze helling in een extra lusje zat, was het gemakkelijk om hem dit keer over te slaan en gewoon de route te vervolgen.
De laatste kilometers
Er volgt een mooie afdaling van Lustin naar de Maas. We hebben het zwaarste gedeelte nu gehad. Er volgen nog twee beklimmingen, waarvan met name de laatste de moeite waard is: de Citadelle van Namen, ook wel bekend als de Route Merveilleuse. Over kasseien zigzaggen we via enkele haarspeldbochten omhoog. Tijdens het klimmen hebben we een afwisselend zicht op stad Namen en het aangrenzende Jambes.
Eenmaal boven voelt het alsof we de finish al bereikt hebben. Dit is niet helemaal het geval, want we moeten nog afdalen terug naar de start. Los van het navigeren door het drukke, vastgelopen verkeer biedt dit weinig uitdaging meer. We kijken tevreden terug op een schitterende tocht door een gebied waar we zelden komen. Op naar de volgende tocht!
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie