Wielrennen rond Namen
12 mei 2019
Vorig jaar hebben we de Tour de Namur gefietst, maar vanwege een blessure hebben we de zwaarste klim toen overgeslagen. Dat blijft jammer en dus zit er niets anders op dan terug te gaan naar Namen om deze klim, de Triple Mur de Monty, alsnog aan te vallen.
Het parcours van de officiële editie van de Tour de Namur is dit jaar flink aangepast en we nemen de GPS track van de middenafstand als basis. Het lusje door Namen knippen we eraf. Dat hebben we tenslotte vorig jaar al gedaan en iets onder Namen plakken we de Triple Mur de Monty eraan vast, want die is geen onderdeel meer van de route. Zo gezegd, zo gedaan en op moederdag rijden we naar Andenne, waar de route begint.
Drukte in Andenne
We verwachten makkelijk te kunnen parkeren bij het sportcentrum van Andenne. Zeker omdat het zondag is (en moederdag) en bovendien nog vroeg op de dag. Er blijkt echter een mountainbiketocht georganiseerd te worden en de hele omgeving van het sportcentrum staat vol met auto’s. In een achteraf straatje vinden we toch een mooie plek. De mountainbikers moeten wel raar opgekeken hebben van onze racefietsen…
Het begin van de route is vrij intensief. De eerste klim begint al aan de rand van Andenne, de Rue de Bonneville. Het stijgt gelijk flink, dus even opwarmen is er niet bij. Gelukkig is het wel een mooie, rustige klim en laten we gelijk de drukte van Andenne achter ons. We fietsen verder in de richting van Namen. De wegen zijn veelal rustig, de omgeving is schitterend, alleen staat er vrij veel wind en dat merken we als we door het open landschap fietsen.
Triple Mur de Monty
Afgezien van een wegafsluiting waar de politie ons gelukkig door laat fietsen, gaat alles voorspoedig en komt de gevreesde Triple Mur hard dichterbij. Na 26 kilometer slaan we linksaf en fietsen een rustig straatje in. Voor ons zien we een Y-splitsing waar de drievoudige muur gaat beginnen. Zelfs van een afstandje kan je zien dat de rechter afslag behoorlijk steil is.
We stoppen om de jasjes uit te doen. Het is lekker opgewarmd en op zo’n zware klim kunnen we wel zonder. De Triple Mur doet zijn naam eer aan, want het is een helling die daadwerkelijk in drie stukken verloopt. De eerste muur is steil, maar kort. De weg loopt steil het bos in, maar lang duurt het niet voor je even op adem kunt komen voor de tweede muur.
De tweede muur is langer en ook steil. Mijn fietscomputer geeft een stijgingspercentage van 17% aan, dus erg snel gaat het niet. Gelukkig zie ik de ‘top’ van het tweede deel wel liggen en is er weer gelegenheid om even op adem te komen.
Er volgt nu een splitsing waar je je nog kunt bedenken en het moeilijkste deel over kan slaan, maar daarvoor ben ik niet terug gekomen. Ik hou dus rechts aan voor de derde muur. Het stijgingspercentage loopt voor de derde keer op, 13%, 14%… Een fietser met bakfiets komt me tegemoet vanaf boven en roept ‘courage’. Hij weet wat er nog komen gaat en zodra de weg iets naar links wegdraait weet ik dat ook. Een muur van asfalt loopt steil omhoog naar de top. Kan je fietsen op zo’n steile weg? Eigenlijk denk ik van niet, maar heel langzaam komt de top toch dichterbij. Als ik er bijna ben, haalt Pim me in en hij moedigt me nog eens aan. En dan eindelijk… ik ben boven.
Klimmen en dalen
Ik moet even bijkomen van deze bizarre klim, maar dan gaan we verder. Na zo’n klim volgt uiteraard een flinke afdaling direct gevolgd door de volgende helling, dit keer met gematigde stijgingspercentages.
Deze helling, de Col de Ronchinne, blijkt de laatste klim te zijn waarbij we in één keer een flink aantal hoogtemeters stijgen. De rest van de dag zal het continu stijgen en dalen. Steeds weer een kort klimmetje gevolgd door een korte afdaling.
Ciney
In Ciney stoppen we om wat te eten en bij het station kunnen we zelfs cola kopen. Dat smaakt wel. We zitten nu op het zuidelijkste punt van de route en het is nog zeker 40 kilometer terug naar Andenne. En dat terwijl we de vermoeidheid wel een beetje beginnen te voelen. De harde wind, het klimmen, het slechts asfalt… het wordt ons niet makkelijk gemaakt, maar we houden vol. Gelukkig is het wel een hele mooie route! Na deze eetpauze fietsen we verder en verlaten we Ciney via een volgende helling.
De weg terug naar de auto verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen. We blijven steeds maar klimmen en dalen, maar vooral het laatste stuk wordt het wel wat makkelijker. We zaten best hoog en er volgen nu wat langere afdalingen, zodat we toch ineens in Andenne staan. Ik dacht dat we nu zo naar het startpunt zouden fietsen, maar we worden nog een laatste keer verrast door een helling, de Rue de Aguesses. Daarna is het toch echt gedaan. Tevreden rijden we terug naar huis. Het was een mooie tocht, alleen een beetje zwaarder dan verwacht.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie