Klimmen in de Jura (3): drie collentocht
4 september 2018
Na twee heerlijke fietstochten in de Jura waarin we het massief van Planachat gezien hebben en de Grand Colombier beklommen hebben, staat vandaag een lange route van 105 km op de planning. Deze route heeft 3 collen, allemaal 600 – 700 hoogtemeters. Eerst fietsen we via een rustige weg naar Virieu-le-Grand. Hier zit een klein heuveltje in, dus de benen kunnen even opwarmen.
De eerste klim: Col de Ballon
In Virieu-le-Grand is het even zoeken naar de voet van de eerste col. De route laat ons omkeren en stuurt ons door allemaal kleine, steile straatjes. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Nu moeten we gelijk meer dan 10% klimmen. Uiteindelijk komen we aan de rand van het dorp op een doorgaande weg uit (waar het nog steeds heel rustig is) en kunnen we eindelijk ‘normaal’ gaan klimmen.
De eerste kilometers van de Col de Ballon zijn gelijk de zwaarste. Het stijgt vrij regelmatig met 5 a 6%. De weg loopt door een gebied met veel bos, maar dit geeft weinig schaduw op deze warme dag. Het bos zorgt er wel voor dat we weinig uitzicht hebben.
Dat verandert als we hoger komen. Het landschap wordt meer open, de stijging wat minder en de temperatuur wat beter. Dan volgt er een splitsing. Pim heeft mij voorsprong gegeven, maar ik weet niet of hij weet welke afslag we moeten nemen. Ik wacht dus even. Pim blijkt het wel te weten, dus we kunnen nu een klein stukje samen fietsen. Het is hier namelijk helemaal afgevlakt.
We draaien met een bocht naar links, langs een meertje en dan beginnen we aan de laatste kilometers klimmen naar Premillieu. Het is nog even volhouden, maar dan is daar, midden tussen de bomen, de Col de Ballon. We maken natuurlijk een foto en dan gaan we snel door. We proberen een beetje op te schieten vandaag.
Afdalen naar Tenay
De afdaling verloopt voorspoedig tot we bij een splitsing komen waar wij naar links willen, maar een bord ‘route barrée’ aangeeft. We proberen het nog wel, maar er ligt allemaal los grind. Het lijkt alsof ze nu aan de weg aan het werk zijn. We kunnen dus niet naar Tenay en beginnen aan wat een omweg van 20 km blijkt te zijn.
Inmiddels is ook duidelijk dat we op het parcours van een Alpine rally zitten. Wat het precies inhoudt weten we nog niet, maar er is weinig andere optie dan door te fietsen. Het begint met een flinke klim, zo’n 7% met 250 hoogtemeters richting Hostiaz. Daar had ik niet echt rekening mee gehouden. Eenmaal boven golft het nog wat over het plateau. Ook de eerste auto’s van de rally komen voorbij. Het blijken oldtimers te zijn… we zullen ze nog vaak tegen gaan komen, het lijkt wel of ze zelf een route moeten zoeken.
Pauze
In Longecombe is het tijd voor wat eten. We hadden gehoopt hier alvast water bij te kunnen tanken. Hier in de omgeving staan er vaak wel kraantjes, maar blijkt het water niet drinkbaar (eau non-potable). Dat is ook hier het geval en we gaan verder. Na even dalen komen we op een grotere weg richting Le moulin, de D53. Dit daalt beter en we razen over de prachtige, bochtige weg naar beneden. Het is niet zo steil, dus het gaat niet op maximale snelheid, maar het is wel heel fijn.
In Tenay is wel een pomp met eau potable. Fijn, we zaten nog niet zonder, maar we vullen snel bij. Nu de rivier zo laag staat vragen we ons wel af hoe dat water door de steen omhoog komt tot bij het kraantje. Zit daar dan een of ander mechaniek in? We zullen het nooit weten. We rijden door richting de drukke D1504 alwaar we even kijken of dit een weg is waar we kunnen fietsen. Dat lijkt het geval en de alternatieve route via Plomb/Arandes is niet nodig.
Chartreuse de Portes
Overigens is het maar een klein stukje over deze drukke weg. Na zo’n 2 a 3 km volgt al de afslag D94 richting Ordonnaz en onze klim: Chartreuse de Portes of kortweg Col de Portes. Deze klim zal ongeveer 15 km zijn en brengt ons tot ruim 1000 meter hoogte. Het begint in de hitte van 30 graden die in de vallei hangt, maar gelukkig stijgen we daar snel boven. De weg is breed en er is nauwelijks verkeer. Het asfalt had wat beter gekund. Nou ja, gewoon midden op de weg rijden, dan heb je geen last van het losse grind. Na een kilometer of twee begint het bos en dat betekent schaduw! Maar de klim trekt ook aan en is de volgende zes kilometer vrij zwaar (6-8%) en het gaat traag. Uitzicht is er ook niet, dus beperken we ons tot muziek.
Na kilometers klimmen komen we op een soort hoogvlakte. Hier is wel een prettig uitzicht, maar ook boerenbedrijvigheid. Dan komt er ineens uit tegengestelde richting weer zo’n rally karretje aangesjeesd. ‘Die groene’, denk ik, die heb ik al eerder gezien. Het lijkt wel alsof zij precies dezelfde paden nemen als wij…
Er volgt een stukje afdaling. Ik heb ineens zoveel snelheid dat ik bij de laatste afslag naar de top nog behoorlijk hard met remmen. Nu is het nog zo’n 2 km naar de top en die zijn zwaarder dan gedacht. Het lijkt een saaie top, maar als je om de bosjes heen loopt zie je toch een mooi uitzicht met echte koeien.
Nog een laatste lus?
We besluiten de extra lus die onze route eigenlijk heeft over te slaan, we hebben tenslotte al behoorlijk omgefietst. We nemen daarom de tijd om brood te eten en ons warm aan te kleden. Dan volgt de afdaling, maar eerst moeten we het stuk waar we tijdens de klim zo fijn gedaald zijn, weer omhoog. En dat is toch best steil.
Er komen daar ook nog enkele oude wagentjes voorbij zetten. In zo’n auto is het toch wel makkelijker… Terug in Ordonnaz moeten we even stoppen om de route te bepalen. Niet minder dan 2 karretjes staan er ook, druk gebarend en met brommende motoren. Eentje rijdt een stukje achteruit en kiest een pad omhoog. Wij nemen een andere afslag. Het duurt even, maar even later worden we toch weer ingehaald door de rally karretjes.
We dalen, maar het blijft ook een beetje hobbelen. Steeds als we denken: nu begint de afdaling echt, vlakt het weer af. Uiteindelijk gaan we dan toch echt naar beneden. Op naar Contrevoz en door naar Pugieu. We kunnen nog een lusje door St Martin en Bavel maken, maar wij zijn er wel een beetje klaar mee. De D904 ligt er uitnodigend bij en we zijn zo in Artemare. De rest van de dag doen we het rustig aan, we eten ‘s avond heerlijke baskische kip op de camping nadat we zelf als voorgerecht een heerlijke salade gemaakt hebben. Wat is het toch fijn in de Jura.
Dag 4: een kort rondje als afsluiting
Op onze laatste dag in de Jura fietsen we een kort rondje ten zuid-oosten van Artemare. Het is opnieuw een warme dag, maar de rijwind biedt wat verkoeling. De eerste kilometers zijn zowaar vlak, dat hebben we hier nog niet eerder gezien. Het landschap lijkt wel een beetje op Limburg: veel bomen en een kronkelende weg er doorheen. Alleen als je tussen de bomen door kijkt zie je hoge bergen die we thuis niet hebben.
Even later komen we bij een doorgaande weg. Tot nu toe waren die altijd heel rustig, maar hier rijdt best veel verkeer. Nadat we zijn ingehaald door een colonne vrachtwagens, vinden we het mooi geweest en nemen we de eerstvolgende afslag. Het is nu lastiger om een goede route te vinden. De dorpjes zijn zo klein dat ze niet altijd op de kaart aangegeven staan, de wegnummers ontbreken regelmatig en ‘route barree’ doet ook weer mee.
We moeten een aantal keer stoppen om de route te bepalen, maar toch wordt het wel een mooi rondje. Vooral het uitzicht op het Lac du Lit au Roi was de moeite waard en afgezien van de drukke, doorgaande weg zijn we nauwelijks verkeer tegengekomen. Dit fietstochtje is fijne afsluiting van onze tijd in de Jura. Jammer dat het erop zit, want het is zo’n mooi gebied! We zijn al rond half twee terug op de camping en hebben nog de hele middag om te relaxen, de fietsen schoon te maken en ons te verheugen op het volgende avontuur: morgen vertrekken we naar de Vogezen voor Climbing for Life.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie