Climbing for life Vogezen
7 september 2018
De afgelopen twee weken hebben we zomer vakantie gevierd in de Auvergne en de Jura. We sluiten deze heerlijke vakantie af met Climbing for Life Vogezen. We rijden daarom naar Gerardmer, waar het helaas veel minder weer is dan afgelopen week in de Jura. De camping vinden we zonder problemen en we mogen zelf een plekje uitzoeken. Het opzetten van de tent moet even wachten, want het is opnieuw heel hard graag regenen.
Daarna lopen we naar het Climbing for Life village om ons deelname pakket af te halen: een tas met een onhandige drinkbus, een wielrenshirt, een gewoon t-shirt, stuurbordje, etc. De rest van de dag doen we niet veel meer. We halen boodschappen, maken een lekkere pasta maaltijd en gaan op tijd slapen.
Dag 1
De wekker gaat om 7.15. Er wacht een klef ontbijtje, want we hebben geen tijd om verse croissants te halen bij de boulangerie. Gelukkig is het droog buiten, wel hangen de wolken laag boven het meer. Er is al enige bedrijvigheid op de camping: de start hier om de hoek is tenslotte al om half 9. Hoewel, je kunt starten tot 10 uur.
Verbaasd kijk ik naar kwieke Belgen die in korte broek de camper uitspringen, terwijl het nog heel koud is. Wij trekken een warm pak aan, inclusief windjack, overschoenen en helmmuts en dan kunnen we gaan.
De start
Bij de start is het vrij rustig en we starten om 9 uur precies: mooi op tijd. Zo vroeg zijn we deze vakantie nog niet vertrokken. Op het programma staat 90 km met 5 klimmen, bij elkaar zo’n 1800 hoogtemeters.
We vangen direct aan met de Col du Haut de la Cote. Over de grote weg fietsen we richting La Bresse. Een klim van ruim 2 km aan 4.5% gemiddeld: heerlijk om op te warmen. Het is al druk op deze berg en we zien direct wat we de hele dag zullen zien: enorme verschillen in tempo. Na een minuut of 10 zijn we boven. De afdaling nemen we beheerst. De weg begint al te drogen, maar is hier en daar nog nat. Dan volgt een klim zonder naam en komen we bij de tweede echte klim, de Col du Haut de Tot, met zijn 4 km langer en met ruim 6% ook steiler dan de eerste. Een flinke sectie van 8-9% hakt er bij de meesten behoorlijk in. Onderweg komt de motorman langs die we al gezien hebben in Bormio bij Climbing for life in juni. Grappig, hij is ook weer van de partij. We zwaaien als hij langs rijdt.
Bevoorrading
Boven is het fris, ik ben blij als we gaan dalen. Onderaan is al de eerste bevoorrading, behoorlijk druk en hectisch. Hoewel niet zo erg, duurt alles hier vrij lang. Er is een geordende rij voor de snacks, maar dat lijkt ook de rij voor het vullen van de bidons te zijn. De energydrink is roze van kleur en niet lekker. Bij de volgende post gaat dat er weer uit. We beperken ons wel tot water en gelletjes. Die zijn er tenminste in meerdere smaken.
We fietsen door en komen op het makkelijke stuk, een kleine 30 km vlak. Er ontstaan grote groepen en ook wij maken daar deel van uit. Uit de wind en in het wiel gaan de kilometers heel snel. Voor we er erg in hebben zijn we in Ramonchamp en gaan we links bij de houtzagerij. Hier begint de gevreesde Col de Morbieux, 5 km lang en ook weer ruim 6%. Dit gemiddelde zegt alleen niet zoveel, want het is bijzonder onregelmatig met zware stukken tot 12% door een dicht bos. De weg is smal en niet al te best, maar met zoveel mensen is het klimmen echt gaaf.
Grind
De afdaling is minder, altijd jammer als je zo je best doet omhoog. Het eerste stuk is steil en het wegdek is slecht en deels nat. Daarna wordt het nog erger: een dikke laag grind die net gestort lijkt te zijn. Gelukkig staan er seingevers, we doen het rustig aan en minderen vaart.
Beneden is er weer bevoorrading en staat een bordje: ‘finish 26,5 km’. Dat lijkt misschien weinig, maar de Col des Hayes moet nog bedwongen worden. Het is een (voor ons onbekende) kuitenbijter van maar liefst 6 km met een stijging van 7,1% gemiddeld, dat is dus ruim 400 hoogtemeters. Na de inspanning op de Morbieux doe ik het hier rustig aan. Met een klein half uurtje is het leed geleden. Boven zie ik ook veel mensen uitpuffen en ze vragen zich af of deze klim zwaarder was dan de Morbieux. Ik denk het niet, de Morbieux had steilere stroken en slechter wegdek.
Naar de finish
We krijgen een korte afdaling en pakken dan de laatste meters van de Croix des Monats. Hier staat tenminste een bordje, dus op de foto. De afdaling die volgt is de mooiste van de vakantie. De weg is breed en goed en heel overzichtelijk en daalt in zo’n 5 km af naar La Bresse. Aan de rechterkant hebben we een prachtig uitzicht over het dal met zijn bossen, velden, hutjes en huisjes. Het uitzicht schreeuwt om een foto, maar we stoppen niet weer. Geen foto dus, opslaan op de harde schijf dan maar. Onderaan slaan we linksaf en start direct de laatste klim, Col de la Grosse Pierre, een makkelijke klim om mee af te sluiten, een kleine 5 km van 5%, een echte loper maar wel op een vrij drukke weg. Boven is er een bordje, maar geen super uitzicht. Het rest ons om een mooie afdaling te fietsen naar de camping in Gerardmer.
Dag 2
De tweede dag van Climbing for Life Vogezen begint opnieuw vroeg. Om 6.52 uur worden we wakker van het gestommel in de campers om ons heen. Het is nog koud, slechts 8 graden, met een strak blauwe lucht. Een mooie herfstdag, ofwel een prachtige nazomerdag, dient zich aan. Het ontbijt bestaat uit een appelsnack van de Super U boulanger, een broodje ham en een kopje warme thee.
Om half 9 verlaten we goed gemutst de camping. We fietsen niet naar de start, omdat we vanaf de camping direct op het parcours zitten. Weer beginnen we met de Col du Haut de la Cote, een mooie opwarmer zoals op de eerste dag. We zijn warm aangekleed en dat is heerlijk in deze kou. Veel mensen rijden al rond in korte broek en korte mouwtjes, brrr…
Opnieuw de Grosse Pierre
Bovenop de col is het kort dalen en dan scherp links om de Col de la Grosse Pierre vanaf de andere kant te beklimmen. Hier kwamen we gisteren omlaag. Nu moeten we 4 kilometer klimmen met een stijging van 5 a 6%. We zijn duidelijk niet de enigen die hier fietsen, want we fietsen tussen een flinke stoet mensen omhoog. Blijkbaar zijn de meeste mensen ongeveer op hetzelfde tijdstip als wij begonnen zijn.
Als we boven komen is het even na 9 uur, de zon doet zijn best, maar het is nog altijd kil. Het afdalen naar La Bresse gaat soepel en we rijden door naar de volgende col: de Col de Bramont. Officieel start de klim zodra je het dorpje uit bent, maar hier is het nauwelijks meer dan vals plat. We komen langs camping ‘Les Haute de Bluches’, waar we in 2010 een week gestaan hebben en het ziet er zowaar een beetje bekend uit. Vanaf de afslag naar rechts wordt het echt een klim. Het is nu nog 4,5 kilometer met een gemiddelde van 5%. Het middelste stuk blijkt wat zwaarder met een lang stuk van 8%.
De motorman
Eenmaal boven komen we een bekende tegen: een man van de organisatie die als EHBO’er op zijn motor de tocht begeleidt. Tijdens Climbing for Life ‘Il Pirata’ was hij er ook al bij en heeft hij ons aangemoedigd tijdens de zware kilometers. Op dag 1 hadden we hem al langs zien rijden en nu maken we een praatje met de man van wie we de naam niet weten en natuurlijk een selfie.
We vervolgen de tocht met een afdaling naar het meer van Wildenstein. Een heerlijke afdaling door het bos met talloze haarspeldbochten. Bij het meer is de eerste bevoorrading en na wat eten en drinken fietsen we verder.
Door de valei
Het is nu 20 kilometer over een grotendeels vlakke weg naar de voet van de Grand Ballon. Het is zaak een groepje te vinden en dan gaan deze kilometers bijna vanzelf. Het lukt vrij snel en de groep wordt steeds groter. Het parcours loopt hier lichtjes omlaag en zonder moeite rijden we met een snelheid tussen de 25 en 30 km/hr naar Willer-sur-Thur waar de Grand Ballon start. We moeten het dorpje nog door maar stoppen even om de warme kleding uit te doen. Die hebben we niet nodig in de klim.
Grand Ballon
Vanuit Willer-sur-Thur is de Grand Ballon 15,5 km lang met daarin 966 hoogtemeters. Het stuk vanaf de Col Amic, op zo’n 7 km van de top, is het steilst met zo’n 8-9% gemiddeld. Tot daar is het variabel maar over het geheel genomen een stuk minder steil.
Met zoveel mensen op de berg is het heerlijk fietsen, al rijden de meeste mensen wel heel breed uit over de weg. Het klimmen gaat makkelijk en het is inmiddels warm geworden. Boven kunnen we dus lekker genieten van het zonnetje en het mooie uitzicht. Hier is ook gelijk de tweede bevoorrading met verschillende snacks.
De Grand Ballon gaat over in de Route des Crêtes: een golvende weg over een bergkam met schitterende uitzichten. Diverse cols komen uit op deze weg, waaronder Le Markstein, de Platzerwassel en de Col de la Schlucht. We fietsen zo’n 30 kilometer over deze weg voordat we afdalen naar Xonrupt-Longemer. Deze afdaling kunnen we onderverdelen in 3 stukken: super goed asfalt dat heerlijk daalt, een stuk dat net voorzien is van nieuw grind en minder lekker rijdt en een oude weg met gaten. Op ieder stuk worden we echter ingehaald door Ferrari’s. Het lijkt wel of de Nederlandse Ferrari club hier een toertocht georganiseerd heeft.
De laatste hindernis
We komen bij Gerardmer in de buurt en er wacht ons nog één obstakel: de Col de la Mauselaine met de finish op de top. Het is een zware klim van 1800 meter met een gemiddelde stijging van 10%. Hij wordt al vergeleken met de Muur van Huy, maar de praktijk leert ons dat het behoorlijk pittig is, maar toch echt makkelijker dan Huy.
We finishen rond half 4. De tochten van Climbing for Life zitten erop en daarmee helaas ook onze vakantie. Gelukkig hebben we nog een pasta party, met heerlijke pasta bolognese, koolsla, brood en een toetje. Dat smaakt wel na zo’n tocht! Na het eten gaan we lekker in gras zitten en proosten we op een prachtige vakantie met mooie tochten.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie