De Mortirolo en beklimmingen in de buurt
6 augustus 2017
Na een aantal zeer hete dagen aan het Caldonazzomeer reizen we naar Tirano voor het laatste deel van onze fietsvakantie. Tirano ligt nog in Italië, maar tegen de Zwitserse grens aan. Vanaf onze huidige verblijfplaats aan het meer is het slechts 3 uur rijden naar Tirano waar we voor de verandering een B&B gereserveerd hebben.
Op het moment dat we wegrijden is het nog steeds erg warm, maar al snel trekt de lucht helemaal dicht. Niet veel later begint het heel hard te regenen. We zien verschillende fietsers in korte broek en t-shirt. Zij zijn waarschijnlijk net zo verrast als wij door het plotselinge noodweer. Gelukkig zitten wij droog in de auto. We rijden eerst over de Passo Tonale waar een groot skidorp op de top blijkt te zijn en daarna door naar de Passo Aprica. We dalen af over een hele smalle weg en zijn dan direct in Tirano. Onze B&B is daarna snel gevonden en we worden verwelkomd door Francesca. We zitten in huisje Ca Merlo Red. En inderdaad, alles is rood in dit fijne appartement.
Bernina pas
In tegenstelling tot de hete dagen eerder in onze vakantie, wordt er de komende dagen veel regen verwacht. We willen daarom optimaal gebruik maken van de droge momenten en gaan de volgende dag gelijk op pad. Door een zeer uitgebreid ontbijt met croissants, jus d’orange, een eitje en lekkere broodjes verzorgd door Francesca vertrekken we wat later dan gepland, maar dat is het wel waard.
Het blijkt erg druk op de weg te zijn vanwege de vakantie van de Italianen. Bij de kerk in het centrum van Tirano slaan we linksaf richting Zwitserland en de Bernina pas. 2 kilometer later komen we bij de grens waar de douaniers ons al snel doorwuiven. Nu is het ongeveer 8 kilometer klimmen (~ 500 hoogtemeter) naar het Miralago, het meer op 1000 meter hoogte. Op sommige stukken loopt het traject van de Bernina Express, de rode trein, gelijk met de doorgaande weg. We moeten dan ook goed opletten en komen de trein 2 keer tegen.
Drukte op de pas
Het Miralago meer is mooi en heel erg blauw. Het wordt hier bijna vlak en dat is prettig, want de eerste kilometers waren best pittig. We fietsen enkele kilometers langs het meer en daarna door verschillende dorpjes. Het is onverminderd druk en dat is jammer. Eigenlijk is de Bernina een hele mooie klim, maar door het vele autoverkeer verdwijnt het plezier toch wel. Vooral de touringcars hebben moeite om voldoende ruimte te laten in de bochten. Na deze dorpjes begint het weer te stijgen en wordt de weg wat smaller.
Inmiddels heeft de drukte ons aan het twijfelen gebracht en we stoppen bij een uitham. Uiteraard willen we graag naar boven fietsen, maar is dat wel verantwoord met al dat verkeer? We hebben even nodig om tot een besluit te komen en zien dan tot onze verbazing dat het minder druk lijkt te worden. Zouden we met een ochtendspits te maken gehad hebben? Het geeft ons in ieder geval het vertrouwen dat we veilig door kunnen.
Toch naar de top
Ondertussen wordt de klim steeds mooier. Het landschap wordt kaler en we hebben zicht op een gletsjer die steeds dichterbij komt. De klim is uiteindelijk best zwaar en veelal stijgt het rond de 7 – 8%. Dan komen we bij de splitsing naar Livigno, waar wij links aanhouden richting de top. Er is nu nauwelijks nog verkeer en de uitzichten zijn zo ontzettend mooi. Steeds zien we de weg boven ons verder lopen. Er lijkt geen einde aan de pas te komen, maar dan komt ineens de top in beeld. We zijn op 2330 meter en kunnen nu echt genieten van de prachtige omgeving. We lijken vlakbij de gletsjer te staan die we onderweg steeds zagen.
Ondanks het zonnige weer is het op deze hoogte niet al te warm. We blijven daarom niet te lang boven en dalen weer af naar Tirano. Dat gaat voorspoedig en we genieten extra van de mooie omgeving.
Passo del Mortirolo
De dag erna hebben we een rustdag, maar op dag 3 staat de gevreesde Mortirolo op het programma. Er is enige twijfel, deze berg is zo steil en kan ik dat wel? In de Ardennen zijn nog genoeg hellingen die niet helemaal gelukt zijn. Maar als je zo dicht bij de voet bent, dan moet je het eigenlijk wel proberen.
Na opnieuw een heerlijk ontbijt van Francesca stappen we op de fiets naar Mazzo. We volgen het Valtelina fietspad waar het heerlijk rustig is. Na de drukte van de Bernina pas en het stadje zelf is dit een welkome afwisseling. Bovendien is het fietspad vrijwel vlak en kunnen we energie sparen voor de Mortirolo.
Twijfels
10 kilometer later staan we in Mazzo aan de voet van de klim. Opnieuw is er twijfel, maar je kan ook niet omkeren zonder het geprobeerd te hebben terwijl je aan de voet staat. Ik zet een muziekje aan en Underworld’s Born Slippy zorgt voor een goed ritme. Eerst nog een bocht naar rechts en dan linksaf de berg op langs de spandoeken die er voor de Giro hangen.
Vrijwel gelijk stijgt het zo’n 10%, dat belooft nog wat. De eerste kilometers worden de steile stukken afgewisseld met minder steile en zelfs vlakke stukken, zo is het wel te doen. Bovendien blijken de bochten genummerd (33 tornanti in totaal) en is er af en toe nog wat zicht op de vallei als afleiding.
Steile kilometers
Kilometers 3 tot en met 6 zouden het zwaarst moeten zijn. Er volgt een lange strook van 15% en even loopt het stijgingspercentage zelfs op tot 17%. Ik ben verbaast dat ik kan fietsen bij deze stijging, meestal lukt dat niet echt. Het gaat wel langzaam. Ik hoop dat het na de bocht minder wordt, maar helaas, het blijft onverminderd steil. Na nog een stuk doorgefietst te hebben, moet ik toch echt even pauzeren, dus ik stop om even op adem te komen.
De klim loopt verder door het bos. Ik fiets van bocht naar bocht, met meestal enkel bomen en asfalt als uitzicht. In de bochten is het vaak iets minder steil (8 – 10%), terwijl op de tussenstukken de stijging steeds weer oploopt naar 13 – 15%. In bocht 14, na 8 kilometer, stop ik weer even. Het is één van de weinige plekken op de klim voor een mooie foto. Ik eet hier een reepje en zie inmiddels Pim aankomen fietsen, het lijkt hem goed af te gaan.
Laatste loodjes
Daarna ga ik ook verder en een aantal bochten verderop fiets ik langs het beeld voor Pantani. De afslag naar Grosio is nu vlakbij en vanaf dit punt zou het makkelijker moeten worden. Dat blijkt inderdaad het geval, maar niet zoals ik verwacht had. Nog steeds loopt het stijgingspercentage continue op tot zo’n 14%, alleen duren de vlakkere tussenstukken wat langer.
Ik zou nu bijna boven moeten zijn, maar er moeten nog 4 bochten komen. Hoe kan dat nu? Dan kom ik in de open weiden. Er is een soort restaurant, maar daarboven lopen nog vangrails, daar moeten we naar toe. Nog even volhouden en dan is daar bocht 1 en uiteindelijk de top van de Mortirolo waar Pim al staat te wachten. Het is zowaar gelukt om naar boven te fietsen!
We nemen de tijd om bij te komen van de zware klim, misschien wel de moeilijkste die we ooit gedaan hebben. Het is bizar hoe je normaal een stijging van 10% als steil ervaart, maar hier blij bent als het ‘maar 10% stijgt’. Na een verdiende pauze dalen we af naar Edolo. Hoewel dit de makkelijke kant van de Mortirolo zou zijn, denk we dat ook dit een zware klim zal zijn. Beneden draaien we de SS42 op naar Edolo.
Passo Aprica
In Edolo start de klim naar de Passo Aprica. Het is inmiddels erg warm, zo’n 32 graden en we fietsen in de zon. We moeten 450 meter stijgen in ongeveer 13 kilometer: gemiddeld stijgt het dan met 3,3%. Goed te doen, al blijkt in praktijk dat deze zijde van de Passo Aprica zeer onregelmatig is. Hele stukken is het nagenoeg vlak, terwijl er ook stroken van 6% zijn. Eigenlijk past deze klim niet helemaal als toetje na de Mortirolo, maar met de inmiddels dreigende luchten wel de beste optie.
We stoppen dan ook niet te lang op de top en dalen snel af. Halverwege begint het te regenen en we blij dat onze B&B binnen handbereik is. Met deze tocht sluiten we onze italiaanse fietsvakantie af. Al met al toch mooi om dat met de Mortirolo te kunnen doen!
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie