Klimmen in de bergen rond het Caldonazzomeer
2 augustus 2017
Na een geslaagde week in Canazei reizen we door naar de tweede bestemming van onze zomervakantie: het Caldonazzomeer. We weten dat de Italiaanse meren een populaire bestemming zijn in de zomer en zijn dan ook niet geheel verrast als we op een drukke camping met kleine plaatsjes en veel Hollanders terecht komen. Het is een groot contrast met de rustige outdoor camping van Canazei en zijn blij dat we een plekje gereserveerd hebben. Onze tent en auto passen precies.
Het uitpakken van de spullen besluiten we later te doen. Het is namelijk extreem warm, zo’n 35 graden en we kijken vooral uit naar een frisse duik in het Caldonazzomeer waar de camping aan grenst. In het water is het goed uit te houden, maar we zijn hier naar toe gekomen om te fietsen. Ook de komende dagen wordt het zeer warm en we besluiten om dan maar vroeg op pad te gaan.
Een rondje om het meer
Na een warme nacht gaat de wekker om 7 uur. Ontbijt hebben we nog niet, maar we denken dat een rondje om het meer wel moet lukken. Dan komen we onderweg wel een bakker of ander winkeltje tegen waar we wat te eten kunnen halen. Dit plan blijkt echter lastiger dan gedacht, want al in het eerste dorpje wordt het onduidelijk hoe we moeten fietsen en staan we bij een markt die opgezet wordt. We besluiten het plan aan te passen en een kort rondje te fietsen dat we op ons GPS apparaat hebben staan.
Deze route begint met een vrij slecht fietspad langs een wat grotere weg, maar slingert daarna aangenaam tussen boomgaarden door. Dan rijden we Levico Terme in, het dorpje aan de zuidkant van het Lago di Levico. Het meer zelf zien we echter niet, we pakken de SP11 de klim op.
Vetriolo
We hebben dit niet voorbereid, hebben nog geen ontbijt gevonden en hebben geen idee wat deze klim ons gaat brengen. Is het 8 km, 10 km, nog meer? We zien het wel. Wat we wel weten is dat het al aardig warm is, en dat terwijl het pas half 9 is. Achteraf zal blijken dat het een klim is van wel 13,2 km met 1000 hoogtemeters, statistieken die vergelijkbaar zijn met Alpe d’Huez. De klim blijkt de naam ‘Vetriolo’ te hebben en 1473 meter hoog te zijn.
We beginnen te klimmen. Door het vroege tijdstip is er gelukkig nog flink wat schaduw op de berg. Met een gemiddelde van 7,6% is het best een zware klim. Het stijgt vrij regelmatig en er zijn nagenoeg geen uitschieters. De zwaarste 2 kilometer halverwege hebben een stijging van ruim 9%. We doen het rustig aan, want het is zo warm en we weten op het moment dat we daar fietsen nog niet hoe ver we moeten. Op enkele kilometers van de top is een klein dorpje met een splitsing waar we rechts aanhouden. Hier is het even wat vlakker. Daarna overbruggen we de laatste steilere stukken tot de top.
Ontbijt
Op de top blijkt een afsprong punt te zijn voor paragliders en parapenters en een restaurant met terras in de schaduw. Hier kunnen we eindelijk ontbijten. We eten een heerlijk broodje, drinken wat en nemen tenslotte nog een stuk taart toe. Al die tijd zitten we lekker in de schaduw terwijl de temperatuur verder oploopt.
Uiteindelijk besluiten we om terug te gaan naar de camping. We dalen af naar het dorpje onder de top en nemen de andere afslag naar beneden. De weg loopt hier grotendeels door het bos. De bomen bieden schaduw, maar het asfalt is niet best op de smalle weg, dus dat wordt voorzichtig afdalen. Eenmaal beneden fietsen we nog even langs de supermarkt voor wat inkopen.
‘s Middags gaan we opnieuw naar het meer, dat zal onze vaste plek worden op warme middagen en ‘s avonds eten we heerlijke pizza’s bij een restaurantje in de buurt van de camping. Zo kijken we ondanks de hitte toch terug op een geslaagde eerste dag.
Passo Redebus
Op de tweede dag aan het Caldonazzomeer zijn we beter voorbereid. Vanwege de voorspelde hitte staan we dit keer om half 7 op. Pim heeft de avond ervoor al broodjes gesmeerd en we kunnen nu met ontbijt op pad.
Over het fietspad rijden we naar Pergine, waar we even moeten zoeken voor de afslag naar Palu. Eigenlijk komt dit neer op een stukje fietsen door de stad, want het staat goed aangegeven. We volgen de bordjes naar de Val dei Moncheni. Aan de rand van de stad volgt een splitsing. Beide wegen gaan omhoog, maar elk aan zijn eigen kant van de vallei. Wij kiezen de rechtse, omdat we denken dat deze het rustigst is.
Op dit vroege tijdstip ligt de klim grotendeels in de schaduw. Op een klein stukje voor het eerste dorpje na stijgt het gemoedelijk met zo’n 5 – 7%. Onderweg passeren we verschillende dorpjes met aparte namen zoals ‘Zonteckel’ en van tijd tot tijd hebben we mooi uitzicht op de vallei. Het is een heerlijke klim en we fietsen rustig naar boven. In Palu is een kleine supermarkt, waar we twee blikjes koude cola kopen en opdrinken in de schaduw.
Afdalen
We moeten nu nog 100 meter klimmen tot we bij de top zijn. Dat blijkt één flink steil stuk te zijn wat we eerder al vanaf de andere kant van de vallei zagen liggen. Dan zijn we boven, waar we natuurlijk een foto van het bordje ‘Passo Redebus’ maken. We dalen aan de andere kant af naar Bedolo. Een aantal kilometers daalt het flink tot we bij een meer komen. Hier wordt het vlak. We moeten dus even bij trappen, maar het gaat gemakkelijk. Dan rijden we door Bazelga dei Pine en we vragen ons af of dit het plaatsje is waar vroeger geschaatst werd. Met deze temperaturen is dat nauwelijks voor te stellen. We dalen verder af naar Pergine en fietsen terug naar de camping. Zoals de eerdere dagen, sluiten we de middag af met een frisse duik in het Caldonazzomeer.
Opnieuw vroeg op
Op de laatste dag aan het Caldonazzomeer staat de zwaarste tocht op het programma, de beklimming van de Passo Manghen. We staan nog een half uur eerder op, om 6 uur. Best vroeg na een luidruchtige nacht met huilende kinderen en een feest in het dorp. Toch gaan we vol goede moed op pad.
We volgende de Valsugana fietsroute tot Borgo. Dit plaatsje ligt alleen iets verder weg dan we verwacht hadden en het is ruim 20 km fietsen. Gelukkig staat de route goed aangegeven en is het nog koel. Grote stukken ligt er perfect asfalt, maar soms stuiteren we tussen de kuilen door. In het dorpje Caldonazzo moeten we zelfs even over kasseien.
Passo Manghen
In Borgo staat de pas goed aangegeven en voor we het weten staan we aan de voet. Om 8:10 uur beginnen we te klimmen. We hebben de klim onderverdeeld in 3 etappes, waarvan de eerste eindigt na het eerste steile stuk. We zijn snel bij Telve, al zien we van het dorpje zelf niet veel, want wij draaien de SP31 op, de weg die naar de pas loopt.
Tot de eerste 2 steile kilometers stijgt het niet al te veel en is het heel goed te doen. Daarna wordt het moeilijker en loopt de stijging op tot 9 – 10%, er moet flink geklommen worden. Dit is een mooi voorproefje voor het slot. Na dit stuk eten we wat en dan beginnen we met de tweede etappe.
Deel 2 van de Passo Manghen blijkt de warmste te zijn. De zon staat niet meer achter de wolken en we zijn nog niet hoog genoeg om in de koelere lucht te fietsen. Vooral op open stukken is het zeer warm. Ook dit stuk van de klim kent enkele steile stroken en het zweet loopt in m’n ogen. Toch is dit alles niets vergeleken met het slot van de klim: 7 kilometer waarin het stijgingspercentage continu schommelt tussen 9 en 10%.
De laatste loodjes
De weg is nu smaller en het landschap bijzonder mooi. Er zijn veel fietsers op de berg wat het extra leuk maakt, al gaan de meesten (net) iets harder dan ik. Ik zie de weg door het open landschap omhoog kronkelen en zie de vangrails van de wegen waar we nog naar toe moeten. Ondertussen kijk ik naar de koeien die onverstoorbaar en rustig staan te grazen op de steile hellingen en gewoon over de weg lopen als dat ze uitkomt.
De laatste 1,5 kilometer haak ik aan bij twee andere fietsers die in mijn tempo naar boven fietsen. De voorste klimt met zijn handen in de beugel, dat ziet er niet echt comfortabel uit. De achterste haal ik voor de top nog in. Ondertussen zie ik Pim al op de top staan, daar moet ik ook naar toe. Eindelijk boven, het was zware klim, maar ook wel één van de mooiste beklimmingen die ik gedaan heb. Het bord dat de top van de Passo Manghen aangeeft, is nauwelijks herkenbaar door de vele stickers die erop geplakt zijn!
Lunchen
We hebben trek gekregen van de zware klim. We overwegen de bar die net over de top ligt, maar geven de voorkeur aan het restaurantje dat we tijdens het klimmen na ongeveer 15 kilometer gezien hebben. De afdaling is prachtig en sommige stukken komen bekend voor van tijdens het klimmen, andere stukken niet. Wat vergeet je dat toch snel, zou dat door het afzien komen?
We dalen tot de bar. Er staat voornamelijk pasta op het menu. Even vragen we ons af of het daar al tijd voor is, om half 12, maar we hebben flinke trek en bestellen allebei een bord Pasta Bolognese. Het smaakt bijzonder goed!
Verder dalen
Na deze heerlijke lunchen vervolgen we de afdaling. We hebben nog altijd 15 km te gaan. Deze verlopen voorspoedig en de warmte verzwelgt ons zo’n beetje als we beneden aankomen. We gaan gauw terug naar de camping. Er is in de loop van de ochtend een aardig (warm) windje opgekomen en gelukkig blaast deze ons in de rug. Dat bespoedigt onze tocht terug over het Valsugana fietspad, zodat we snel terug zijn bij de camping en een frisse duik in het meer kunnen nemen, het inmiddels vaste ritueel.
Naar Tirano
Met de Passo Manghen komt ons fietsavontuur aan het Caldonazzomeer ten einde. De invulling was wat anders dan we ons van tevoren voorgesteld hadden, maar de extreme hitte zorgde ervoor dat we onze plannen aan moesten passen. Gelukkig hebben we toch 3 hele mooie tochten kunnen fietsen. Nu maken we ons op voor de laatste bestemming van deze vakantie: Tirano, met in de buurt de Mortirolo.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie