Terug naar Vlaanderen
12 april 2019
Met de lente in aantocht gaan we een weekendje fietsen in Vlaanderen. Twee dagen hebben we, om de mooiste heuvels uit de Ronde van Vlaanderen te beklimmen en het gebied rond Ieper te verkennen waar ook Gent-Wevelgem gereden wordt. We vertrekken op vrijdag na de spits voor een autorit van ruim 2 uur naar Oudenaarden. We hebben er zin in, al zijn we wel een beetje bevreesd voor het weer. De voorspellingen passen eerder bij de winter dan bij de lente, dus dat wordt warm aankleden.
Koppenberg
Na een voorspoedige reis stappen we op de fiets om 3 kilometer verderop direct met de moeilijkste opgave te beginnen: de Koppenberg. Twee keer eerder heb ik geprobeerd deze helling te beklimmen. De eerste keer, in 2012 alweer, lukte het niet. De steilheid verraste me en ik was niet sterk genoeg om fietsend boven te komen. In 2015 heb ik opnieuw de Ronde van Vlaanderen gefietst, maar toen was het zo druk op de Koppenberg dat er massaal naar boven gelopen werd en te voet aansluiten de enige optie was.
Nu zijn we terug en is het tijd om deze helling te verslaan. Een week na Vlaanderen’s hoogmis is het uitgestorven en de Koppenberg is helemaal voor ons. De kasseien zijn droog en er is geen reden waarom het nu niet zou lukken. Behalve dan de aanblik van de steile weg voor ons. Het eerste stuk is nog wel te doen. De kasseien hobbelen behoorlijk, ik geloof niet dat ik laatste jaren nog over die stenen gefietst heb, maar in een soort gootje liggen ze iets beter. Na het gootje wordt het steeds steiler. Hoe moet ik hier ooit naar boven fietsen? Even denk ik er mee op te houden, maar ik kan de Koppenberg niet weer laten winnen, en bovendien: hoe stap je af op zo’n steile berg zonder te vallen? Doorfietsen dan maar, al gaat het nog zo langzaam, slingerend van links naar rechts in de hoop dat de kasseien aan de andere kant beter liggen, maar nee…. Even wordt het wat minder steil, maar er volgt nog een steile strook en dan ineens is er asfalt. De top is bereikt, maar wat een berg.
Meer kasseien
Het duurt even om op adem te komen en dan vervolgen we onze tocht. In de kilometers die volgen fietsen we veel over kasseien. We fietsen over de Mariaborrestraat, de Steenbeekdries en de Taaienberg. Alweer zo’n steile klim met kasseien, maar lang niet zo zwaar als de Koppenberg. Het blijft bijzonder om te fietsen over het parcours waar een week geleden de profs nog in sneltreinvaart overheen gereden zijn. Het lijkt ze nauwelijks moeite te kosten, terwijl de kasseien mijn snelheid behoorlijk omlaag halen.
Muziekbos
Het is niet alleen maar stuiteren over de keitjes, want met de Kanarieberg in aantocht komen we op geasfalteerde wegen terecht. Een welkome afwisseling, zo schieten we wat meer op en het fietst prettiger. De Kanarieberg is ook een mooie klim. Een rechte weg door het bos, redelijk steil, maar wel vrij regelmatig. Karikaturen van renners uit de Ronde van Vlaanderen staan nog langs de kant van de weg en herinneren aan de wedstrijd van vorige week. Op de top eten we even een broodje en maken we ons op voor de tweede helft van onze fietsroute.
Zijn we hier eerder geweest?
De Kruisberg en Hotondberg zijn de volgende hellingen op het programma. Daarna fietsen we door naar de Karnemelkbeekstraat. Als het goed is zijn we hier eerder geweest, maar er is niets wat bekend voorkomt. Best vreemd… We beginnen enthousiast aan de klim. Het blijkt een zeer onregelmatige weg te zijn die door een rustig bos omhoog slingert. Van tijd tot tijd wordt het even flink steil en de andere fietsers die zich op deze helling bevinden zijn een mooi richtpunt.
Na deze mooie helling beginnen we aan de laatste opgave van onze tocht: de combinatie Oude Kwaremont – Paterberg. De Kwaremont is redelijk lang met slecht liggende kasseien. Halverwege loopt het stijgingspercentage even op tot zo’n 10%, maar verder zijn het vooral de kasseien die de snelheid eruit halen. Er is genoeg te zien. Tractoren zijn nog druk bezig de paviljoens van vorige week op te ruimen.
Paterberg
We fietsen door richting de Paterberg. Over een smalle weg dalen we naar de voet van de laatste klim. Het landschap is hier heel open en je ziet de Pater al vanaf een afstandje liggen. Opnieuw zo’n steile klim met kasseien, dat is toch wel een mooie afsluiting van een dagje fietsen in Vlaanderen. We maken een haakse bocht naar rechts en dan begint het. Het is maar 360 meter, maar die meters gaan wel heel langzaam al hoef ik dit keer niet te slingeren over de weg. Net als vanmorgen op de Koppenberg vraag ik me heel even af of lopen niet gemakkelijker is, om daarna snel deze gedachte weer te verbannen. Het is de laatste helling dus opgeven is geen optie. En dat hoeft ook niet, want even later ben ik toch boven. Ook Pim arriveert even later op de top (hij heeft me voor laten gaan) en we maken wat foto’s.
Ieper
De terugreis naar de auto verloopt voorspoedig, net als het ritje naar Ieper waar we overnachten in een B&B. We eten nog wat in het centrum op de Grote Markt, maar laat maken we het niet. Het was een hele mooie dag, maar het vele reizen en fietsen zorgt ervoor dat we allebei heel moe zijn. Dat wordt lekker slapen…
De tweede dag begint met een heerlijk ontbijt in de B&B. De eigenaresse weet niet zo goed wat ze met ons aanmoet, want de meeste bezoekers komen voor de bezienswaardigheden die herinneren aan de Eerste Wereldoorlog. Ook wij zijn onder de indruk van de grote hoeveelheid oorlogsgraven en monumenten die er rond Ieper zijn, maar voor ons was ‘de fiets’ de aanleiding om naar Ieper af te reizen en museumbezoek bewaren we een andere keer.
Plugstreets
Toch laten we de oorlogsmonumenten niet helemaal aan ons voorbij gaan. De route die we deze dag fietsen is een deel van de ‘War remembrance toertocht’ van afgelopen jaar. Deze route loopt deels over het parcours van Gent – Wevelgem. We fietsen over de Plugstreets, half verharde wegen waarlangs veel oorlogsgraven liggen. Bij één van de graven stoppen we. De rust die er nu heerst, de graven van de jonge Engelse soldaten, wat een verschrikking moet dat ruim 100 jaar geleden geweest zijn…
Onze tocht gaat verder over rustige, golvende wegen. Het waait hard en het is duidelijk frisser dan gisteren, maar met de wind in de rug gaat het voorspoedig. We bereiken Dranouter en daar beginnen de eerste echte heuvels. We fietsen de Monteberg op, een mooie opwarmer voor de zwaardere Kemmelberg. We klimmen bijna 1,5 kilometer over een rustige weg met gematigde stijging tot we bij de afslag naar de Kemmelberg zijn.
Kemmelberg
11 – 20% kondigt het bord bij de afslag aan met voor ons een steile weg met kasseien. Dat zal niet gemakkelijk worden. Een toerist met een mountainbike doet verwoede pogingen de ketting op zijn fiets te krijgen en op te stappen, maar zonder veel succes. Gelukkig kan ik er makkelijk langs, want het is een brede weg. Links boven me is een wit restaurant en als de weg hier een grote bocht naar links maakt, wordt het even heel steil, maar komt ook gelijk de top inzicht. Dat valt niet tegen, ik had iets meer van deze helling verwacht. Ik fiets nog even door tot het monument en wacht daar op Pim.
Samen dalen we af over een geasfalteerd weggetje en dan komen we uit aan de andere kant van de Kemmelberg. Dit is de veel moeilijkere zijde uit Gent – Wevelgem en Pim stelt voor om ook deze kant te beklimmen. We zijn tenslotte niet zo vaak in dit gebied. Ik twijfel even, maar vind het toch een goed idee. We fietsen dus helemaal naar beneden, keren om, en fietsen weer naar boven. Het kost wat moeite, de kasseien op het steile stuk liggen heel slecht, maar het monument op de top is een mooi richtpunt.
Na deze extra beklimming is het mooi geweest. We fietsen terug naar Ieper waar de auto staat en rijden terug naar huis. Het zijn twee mooie tochten geweest en we kijken heel tevreden terug op ons uitstapje naar Vlaanderen.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie