Iron BIG op de Cauberg
4 juni 2015
Vanmiddag is het dan zover. Het weer is bijzonder goed: er staat geen zuchtje wind en het zonnetje begint nu al aardig wat warmte af te geven. Het plan is om straks op het gemakje richting Valkenburg te trappen en dan begint het. De uitdaging. Iron big Cauberg: 25 keer de Cauberg op.
25x. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn. Zowel op mentaal als op fysiek vlak is het een uitdaging denk ik. Laatst zat ik binnen op de Tacx en dacht ik: nu kijk ik de komende 3 minuten enkel naar de tijd op het scherm en nergens anders na. Houd ik dat vol? Waar denk je dan aan? Kom je in een soort trance of roes? Iets soortgelijks verwacht ik vanmiddag ook. De eerste paar keer zullen geen probleem zijn natuurlijk. Niet dat ik in de buurt van mijn pr zal komen, daar is het ook niet om te doen. Maar hoe zal het de 9e keer gaan. En de 17e. Na de 20e is het aftellen. Kan ik het nog opbrengen om de laatste zo snel mogelijk te doen? We zullen het moeten afwachten en gewoon ervaren. In elk geval neem ik een papiertje mee en een potloodje om het aantal beklimmingen te turven. Natuurlijk houd ik het bij via de Strava app, maar bij dit soort acties moet het ook gewoon the old way, met pen en papier dus. Dat dient trouwens nog een doel: het vastleggen van bijzondere hersenspinsels als die bij me op zouden komen.
Historie
25x de Cauberg. Waarom eigenlijk? De Cauberg is een speciale berg in Nederland. Als finish van de Amstel Gold Race natuurlijk, maar ook van het WK parcours dat in 2012 werd afgelegd (en als ik me niet vergis ook in 1998?). Daarnaast is het BIG 104. Er is een klassement van 1000 fantastische bergen vooral in Europa die je als fanatieke bergfietser wel interessant zult vinden. Inmiddels staat mijn teller zo rond de 60. Er zijn er dus nog veel te gaan. Naast het klassement bestaat er zoiets als de Godfather van een BIG. Dat kan je worden door zo’n berg 25x op te rijden. Afhankelijk van het hoogteverschil moet je dat in een dag, binnen een maand of binnen een jaar volbrengen. De Cauberg, met zijn hoogteverschil van om en nabij de 70m (beetje afhankelijk van waar je start), moet in een dag gedaan worden.
De start
De eerste paar keer gaat het allemaal heel gemakkelijk. Ik doe het wijselijk rustig aan. Ik neem me dus voor bovenaan steeds te stoppen om de tijd te noteren en een zinnetje op te schrijven over iets dat me opgevallen is tijdens de klim. In het begin gaat me dat makkelijk af. Er is behoorlijk wat te zien dat het uiteindelijk niet eens gehaald heeft tot op mijn papiertje. Zo hingen er vlaggen langs de hele berg, een spandoek aan het bruggetje/viaduct waar het steile stuk ophoudt, wandelende mensen, een half vergaan polletje gras en nog meer. Soms had ik al wat bedacht op het eerste stuk, maar, zeker in de latere beklimmingen, was dat al weer uit mijn hoofd gebrand door de inspanning op het steile stuk.
Zeker is in elk geval dat de start rond half 2 ‘s middags was. Ik herinner me de zonnige en beschaduwde stukken nog goed en was al aan het bedenken of dat in de komende uren zou veranderen en of dat dan in mijn voordeel zou zijn… Om 13.36 was ik boven. Steeds stopte ik net na het grote bord van de Amstel Gold Race Experience. Dat bevatte zowel tijd als temperatuur maar daar stond je dus nog net in de zon. Dat leek me niks. Ik had dus een lantaarnpaal uitgezocht en dat bleef steeds hetzelfde. Niet dat ik tegen de paal leunde, nee, aan het eind van de klim even uitklikken, papiertje pakken, tijd opschrijven en een zinsnede. Gelukkig stonden er geen andere klimmers bij mijn paal. Hoe vaker ik bovenkwam, hoe meer ik het ging beschouwen als die van mij. Steeds stoppen op dezelfde plek heeft wel iets om je aan vast te houden.
Wie omhoog gaat moet ook… Afdalen
Tijdens het afdalen besef je ineens dat er ook andere fietsers omhoog fietsen. Tijdens de beklimming zie je er niet veel. Iedereen begint op zijn eigen moment en fietst in zijn eigen tempo. Op een relatief korte berg is inhalen dan niet altijd aan de orde of het snelheidsverschil moet erg groot zijn. Ik heb dus maar eens geteld hoeveel fietsers ik omhoog zag komen in de afdaling (met de stiekeme hoop er nog een paar in te halen bij de volgende). Ik telde er 7, hoewel die 2 lopende misschien ook meegeteld zouden moeten worden. Op de terugweg omhoog heb ik er toch 4 ingehaald, maar ik weet dus niet of het dezelfde waren. Immers, ik reed door tot aan restaurant Roos vlakbij de afslag naar de Plenkertstraat. Dat had voor mij niet gehoeven, maar de BIG loopt nou eenmaal vanaf daar…
Ook de versnellingskeuze is interessant. Om me niet helemaal gans te schakelen start ik op een 39 x 19 vanaf beneden. Een relatief licht verzet om het direct oplopende eerste deel rustig te kunnen nemen. Al naar gelang hoe het voelde was het dan al een tandje terug (naar 39 x 21) bij de ingang van de gemeentegrot. Vanaf het kerkje aan het kerkhof dat je na 300 meter passeert en waar het steile stuk van 300 meter aanvangt is het tijd om terug te schakelen naar het binnenblad (olé voor mijn triple!) en ga ik verder op de 30 x 21. Dan de bocht naar rechts in. Daar kom je een hele langwerpige, vrij brede put tegen. Er liggen trouwens ook wat steentjes in die bocht. Het steile stuk houdt dus zo’n 300 meter aan. Zodra je het monument aan je rechterkant voorbij rijdt voel je dat het makkelijker wordt. Het steigt hier nog steeds zo’n 8%. Echt makkelijker wordt het als je onder het bruggetje door bent. Dan houd even verder het rode fietspad op. Het sein om de ketting weer op de 39 te gooien en even aan te zetten voor het laatste stukje. Hier was het ook dat ik in de 8e beklimming werd ingehaald door een T-Mobile renner. Even aanpikken zorgde direct voor de beste tijd tot dan toe.
Afwisselend rondje via Vilt en Daalhemerweg
Voor de afwisseling rijden we na elke vijf beklimmingen een rondje Vilt. Afslaan richting Sibbe brengt je bovenop bij de rotonde waar je via de Daalhemerweg direct weer naar beneden kunt. Met frisse benen en longen die er weer tegenaan kunnen meng ik me beneden weer in het steeds drukker wordende verkeer. Keren bij restaurant Roos en starten met de volgende cyclus van 5. Boven aangekomen zijn de heggesnoeiers eindelijk weg. Die hebben de eerste 5 maal behoorlijk wat werk gehad aan die uit de kluiten gegroeide heg. Later blijkt dat ze gewoon alleen pauze hadden en nog wat door moeten snoeien.
Het verkeer wordt wel drukker als de middag vordert. Naar beneden is eigenlijk geen probleem. Zodra je bij het bruggetje komt, wordt je toch niet meer ingehaald omdat je vanaf daar heel snel harder gaat en de auto’s gewoon achter je blijven. De bocht eerst naar rechts en dan links gaan steeds vaker zonder te remmen, maar het blijft oppassen voor auto’s die klimmers inhalen en op de verkeerde weghelft terecht komen.
Beneden is het vol in de remmen voor het kruispuntje. Verkeer vanaf het station dat de Daalhemerweg neemt mag voor en verkeer dat van de Daalhemerweg komt ook. Geen beste oversteek dus eigenlijk. Soms staan er wel 6 wagens achter elkaar te wachten. Als ongeduldige fietser heb ik me niet altijd netjes erachter opgesteld, maar gewoon links erlangs tot ik vooraan stond.
Na 10 keer omhoog
Na 10 maal de Cauberg beklommen te hebben geniet ik van het aantal. Tien keer is toch niet niks. Aan de andere kant is pas 40% van de opdracht voltooid. Ik pauzeer even en ga zo nog een rondje Daalhemerweg. Ik stuur een appje de familie groepsapp in. De volgende 5 gaan eigenlijk heel goed. Een snel uitziende dame wordt ingehaald. Bij de dertiende ben ik nog helder genoeg om in te zien dat ik net over de helft ben. Helemaal onderaan de berg zitten verschillende mensen die er al een hele tijd zitten. Zien ze dat ik steeds weer langs kom? Of zijn er zoveel fietsers dat het helemaal niet opvalt?
Na de 15e is het tijd voor een stukje vlaai. Mijn bidons zijn ook leeg, hopelijk kunnen we die bijvullen. De bediening is echter niet supersnel. Maar als er dan wat komt is het wel genieten hoor! De vlaai is echt heerlijk vers en de cola smaakt prima. Bidons bijvullen kan ook nog en we gaan weer verder. Bij de eerste beklimming valt de vlaai nog niet zwaar op de maag, houden zo. Wellicht wel zo verstandig om geen rijstevlaai te nemen!
In de bocht liggen nog steeds steentjes. Ineens zie ik een visioen voor me van mannetjes met bezems die ‘s morgens vroeg de berg schoonvegen. Steentjes die als een soort lawine naar beneden rollen en allemaal beneden uitkomen. Ik wil zelfs meehelpen in dit visioen. Zolang de berg daarna maar schoon is voor de vele fietsers die hier dagelijks omhoog rijden. In de praktijk niet al te handig, we wonen tenslotte niet zo dichtbij!
Het aftellen begint
Intussen zijn we bij de 17e beklimming aangekomen. Het aftellen is begonnen. Beneden ruikt het naar een combinatie van cavia en verf. Niet heel best, dus gauw er voorbij. Boven ben ik de tel kwijt. De vermoeidheid begint zo’n beetje toe te slaan. Ik dacht dat dit de 18e opgang al was…
Ook zie ik nu pas de 500 meter streep. Vlak na het kerkje. Ik zoek op het steile stuk naar de 400 meter streep en de 300 meter streep. Beiden vind ik niet. Zijn ze er niet of kijk ik niet goed? Uiteindelijk blijkt het het eerste te zijn. Ze zijn er simpelweg niet. Het waarom ontgaat me volledig. De 200 meter streep is wel een fijne. De berg vlakt af en het is niet ver meer. Nog even volhouden, dan bijschakelen, even aanzetten en de finish is in zicht.
En nog vijf…
Na de 20e doen we nog een laatste rondje over de Daalhemerweg. De 21e wordt afgestreept om 16.54. Nog vier te gaan. Mijn kuiten doen wel zeer hoor zo langzamerhand. Maar we tellen door. De 23e zit er nu ook op. Het plan is nog een keer volle bak omhoog te rijden, maar met dit lichaam is het de vraag wat daar nog voor sju in zit. Lukt het nog om vol naar boven te rijden. In de praktijk kan je het op de Cauberg altijd proberen maar kom je jezelf toch zo rond het 500 meter punt tegen. Helaas is dat ook het punt waar het kreng verdraait steil wordt. Ik heb iets langer op de pedalen gestaan dan de voorgaande beklimmingen en ben behoorlijk verzuurd. Terugschakelen dus. Nog een tandje lichter dan eerder, 30 x 24 nu. Na het monument schakel ik bij, 2 tegelijk! Nu draait de 30 x 19 lekker rond. Onder de brug door, besef ik dat dit de een na laatste is? Niet echt. Ik schakel bij naar de 39 voor en ga nog maar eens staan. Uiteindelijk is dit toch de snelste opgang met een tijd van 2:39. Toch bijna 40 seconde langzamer dan mijn beste tijd, maar wat wil je na zo’n middag.
De laatste rijd ik samen met Leonie. Ook zij heeft vanmiddag 10 maal de Cauberg beklommen, maar reed bovenop door voor het rondje Daalhemerweg. 10 maal dus dat rondje, en nog twee keer omgekeerd ook! In een heel relaxed tempo rijden we al kletsend de Cauberg nog een keer op. Boven rijd ik door naar de ingang van het Landal park. Daar staat een mooi bordje waardoor het lijkt alsof de Cauberg een echte col is! En, na ruim 1500 hoogtemeters heb ik ook wel een alpine inspanning geleverd dacht ik zo!
Gerelateerde artikelen
Hoogteprofielen
Bekijk de hoogteprofielen van de hellingen uit deze tocht:
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Pim Hooghiemstra.
Reacties
Plaats een reactie
Eerdere reacties reacties
Ik ben trots op mijn grote broer! Xx jer
Knap gedaan P! Ik herinner met het mentale aspect nog van de Nijmeegse vierdaagse, je moet door. Leuk om je overpeinzingen onderweg te lezen. Wat wordt je volgende uitdaging? Groet, Maarten
De volgende uitdaging is een zware rit in het Zwarte Woud. We moeten hem wel nog deels uitzetten. Houd de blog in de gaten, dit gaat binnenkort gebeuren 😉
Petje af Pim. Jouw prestatie doet me denken aan de 1:8 triatlon die ik in een zeer grijs verleden eens heb gedaan. Daar werd ik laatste. Jij hebt je kranig gehouden