Het Drielandenpunt
17 april 2016
Op deze bewolkte maar grotendeels droge zondag trekken we eropuit voor een fietstocht naar het Drielandenpunt in Vaals, het meest zuid-oostelijke puntje van Limburg. Vanuit Sittard heb je ongeveer 40 – 45 kilometer nodig om Vaals te bereiken. We plannen de route echter niet helemaal: de Amstel Gold Race wordt vandaag verreden en we lopen het risico dat we ergens een wegafsluiting tegenkomen.
Meewind
Omdat het Drielandenpunt niet helemaal naast de deur is, nemen we een snelle route naar het zuiden. Het eerste stuk is hetzelfde als tijdens de tocht twee weken geleden naar Simpelveld. Er is wel een groot verschil: het gaat ons een stuk gemakkelijker af. Dit keer zijn we op de racefiets in plaats van de winterfiets met dikke banden en we hebben wind mee. We hebben het gevoel pas net op weg te zijn als knooppunt Ten Esschen bij Heerlen bereiken.
Nu gaan we afwijken van onze route van twee weken geleden. We fietsen achter een ander groepje wielrenners aan die duidelijk de weg rond Heerlen kennen. Er is nauwelijks oponthoud terwijl we fietsen over een rustige weg langs de stad. Dan gaan we opnieuw de snelweg A76 onderdoor en we beginnen te twijfelen of we wel op de goede route zijn. We willen naar het zuid-oosten, maar nu gaan we toch richting west. We stoppen en met een broodje erbij plannen we de route naar het Drielandenpunt.
Onbekende klim naar Ubachsberg
Na deze korte eetpauze vervolgen we onze weg met een klim naar Ubachsberg over de Daelsweg. We zijn al best vaak in Ubachsberg geweest, maar deze helling was ons geheel onbekend. Het blijkt een rustige, geleidelijk stijgende weg van ruim een kilometer te zijn. Een heerlijke klim dus die ons tot midden in het dorp brengt. Hier slaan we linksaf en via Simpelveld en Bocholtz komen we uiteindelijk in Orsbach terecht, net over de grens in Duitsland. We hebben tot Orsbach de bordjes van het knooppunten netwerk gevolgd, waardoor we over hele rustige wegen konden fietsen die ook geschikt voor de racefiets bleken te zijn. Er waren zelfs kinderen aan het stoepkrijten op de straat, daar moet dus echt heel weinig verkeer langskomen.
Een hele smalle grensovergang
Vanuit Orsbach dalen we vervolgens de Lemierser berg af. Een behoorlijk steile helling die de meeste wielrenners juist in omgekeerde richting fietsen. Beneden kan je via een heel smal pad waar je tegenliggers nauwelijks kunt passeren de grens met Nederland weer oversteken. Keer op keer vragen we ons af of er echt geen andere weg is om de grens hier over te gaan, maar dat lijkt niet het geval te zijn.
Inmiddels is de zon gaan schijnen en wij vervolgen onze route richting Vaals. We komen duidelijk op het parcours van de Amstel Gold Race, want overal staan mensen langs de kant van de weg. Gelukkig worden we nog nergens tegengehouden. Blijkbaar duurt het nog even voor de profs hier langskomen. Zodra we in Vaals aankomen, kunnen we beginnen aan klim naar het Drielandenpunt. Ruim twee kilometer met een gemiddelde stijging van 6%, dat is zeker voor Nederlandse begrippen een behoorlijke klim. We beginnen gewoon tussen de bebouwing van Vaals, maar langzaam maar zeker verandert de omgeving in bebossing. Vlak voor de top fietsen we zelfs door een echte haarspeldbocht. Dan fietsen we langs een soort uitzichttoren, maar we zijn nog niet boven. Er volgt nog een klein stukje vals plat, maar dan staan we toch echt op het punt dat Nederland, België en Duitsland met elkaar verbindt.
Het peloton
We blijven echter niet lang en manoeuvreren tussen de toeristen door om vervolgens aan de Belgische zijde af te dalen. Ook België laten we snel weer achter ons, want zodra we weer beneden staan, beginnen we direct weer aan de klim over de Gemmenicher weg die zijn top op de grens heeft. Tot nu toe is alles heel voorspoedig gegaan, maar niet veel later worden we dan toch staande gehouden: het peloton kan ieder moment voorbij komen. Dat blijkt toch nog wat langer te duren dan de seingever suggereert. We wachten geduldig. Politiemotor na politiemotor passeert, maar de renners laten nog op zich wachten. Dan komt toch eindelijk de kopgroep voorbij en enkele minuten later dan ook het peloton. Wat een snelheid!
Zodra iedereen voorbij is mogen ook wij weer doorfietsen. We zijn inmiddels flink afgekoeld en de heuveltjes rond Holset en Harles helpen om het weer warm te krijgen. We stoppen nog even om twee bidons op te rapen die door het peloton zijn weggegooid, maar dan fietsen we snel naar Mechelen.
We beginnen inmiddels wel een beetje moe te worden en kiezen voor een eenvoudige weg terug naar huis. Bij Schin op Geul gaan we voor de laatste keer een flinke heuvel over en dan gaat het voornamelijk heuvelafwaarts. Op enkele kilometers van huis komen we een laatste uitdaging tegen: een flinke bui met hagel en natte sneew. Gelukkig duurt het niet lang en kunnen we ons niet veel later op de bank installeren om het laatste deel van de Amstel Gold Race op de tv te kijken.
Gerelateerde artikelen
Hoogteprofielen
Bekijk de hoogteprofielen van de belangrijkste hellingen uit de fietstocht naar het Drielandenpunt
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie