Amstel Gold Race lus 1 en 3
14 juni 2015
Als je vaak met z’n tweeën fietst, maar niet even hard, dan zal één van beiden vaak moeten stoppen en wachten op de ander. Vandaag gaan we dat helemaal anders doen: ik ga de eerste en derde lus van de Amstel Gold Race fietsen, terwijl Leonie een iets korter en eenvoudiger parcours fietst door op afgesproken momenten af te snijden en enkele heuvels over te slaan. We hebben dit nog niet eerder gedaan. Het is dus een experiment en we moeten afwachten hoe het bevalt.
Hoewel de officiele Amstel Gold Race eigenlijk in Maastricht vertrekt, doen wij het anders. We starten vanuit Sittard en rijden rustig naar Beek. Daar gaat het beginnen bij de Adsteeg. Zo rond een uur of 9 ga ik eraan beginnen. Maar eerst nog even een banaantje. Jammer genoeg is de banaan niet helemaal goed… Klein hapje dus maar en daar gaan we!
Lus 1
We beginnen de eerste lus met de Adsteeg, eigenlijk is dit maar een bergje van niks. De profs rammen dus ook gewoon op het buitenblad naar boven. Ik niet. Met de gevleugelde strofe ‘Parijs is nog ver’ in het achterhoofd, doe ik het relatief rustig aan. Maar toch… ik voel dat ik fanatiek ben en ga dus toch ietsje harder dan normaal. De finish van de Adsteeg is niet zo duidelijk gedefinieerd. Je zou kunnen zeggen na 500m, maar de timing van de Amstel Gold Race experience loopt nog een behoorlijk stuk verder door.
Inmiddels heb ik Leonie ingehaald en die zet even aan om in het wiel te komen. Zij is wat eerder begonnen en fietst al rustig op het plateau. We rijden in een lekker tempo richting Oensel om daar af te slaan richting Ulestraten en Waterval. Waterval noemen we altijd ‘hobbitland’. Het doet nogal denken aan de Shire uit de films. Vandaag rijden we naar beneden en dus gaat het hard!
Lange Raarberg
Aan het einde van Waterval komen we aardig in de buurt van de volgende helling. Zoals afgesproken neemt Leonie de Visweg en rijd ik iets verder door naar de voet van de Lange Raarberg. Het steile stukje tot de rotonde doe ik kalm aan, daarna rijd ik in gestaag tempo naar boven en komen we uit op het plateau van Raar. Vanaf hier is het een poosje relatief rustig en zonder beklimmingen. In Hulsberg is het even lastig met de op- en afritten van de snelweg, maar we rijden via een mooie achterafweg en komen uiteindelijk op de weg die van Valkenburg naar Klimmen leidt. Vlak voor Klimmen ligt nog een klein klimmetje waar ik Leonie achterlaat. Zij zal direct doorrijden naar Schin op Geul en daar zien we elkaar dan weer.
Ik race door Klimmen heen en daal snel af naar Barrier. Heerlijke afdaling is dat toch! Dan door Voerendaal waar ze dus nog steeds aan de weg aan het werk zijn. Gelukkig is het zondag en wordt er niet gewerkt, want ik besluit gewoon recht er tussendoor te rijden. Niet superhandig denk ik later, want de ondergrond is niet supergoed voor mijn banden. Aan de andere kant ben ik een beetje bang dat ik anders de route kwijtraak. Gelukkig is het onverharde stuk niet zo heel lang. Even later rijd ik al op de Bergerweg richting Ubachsberg. Dat gaat soepel zo!
Boven in Ubachsberg is het afslaan naar rechts om in de richting van Colmont te rijden. Vlak voor de camping sla ik af en gaat het steil naar beneden. Ik cross verder over de Vrakelbergerweg en ook die loopt heerlijk deze kant op. Ik heb er goed de gang in en kom algauw in Etenaken. Daar gaat het links richting Schin op Geul en Valkenburg.
Op naar Valkenburg
Bij het tankstation in Schin op Geul kom ik Leonie weer tegen. Die heeft ‘de heer gelooft’ want ja, overal in Limburg heb je kleine kapelletjes, beeldjes en dat soort katholieke uitspattingen. Ze zit lekker in het zonnetje en blijkt er al een poosje te zitten genieten. Vanaf Klimmen was het voornamelijk afdalen naar Schin op Geul, dus er was niet veel tijd nodig om daar aan te komen. Ik krijg een lekker broodje en kort daarop gaan we weer verder. Op naar Valkenburg nu. En daar is het altijd druk. Gelukkig hoeven we er niet doorheen! Ik kan aanpikken in het wiel van een duo maar die rijden helaas niet in een uniform tempo dus dat is niet zo handig. In Valkenburg slaan we meteen af naar Sibbe: de Sibbergrubbe op dus. En boven meteen weer de Daalhemerweg af en de Cauberg op. Die ken ik nog wel van vorige week toen ik er 25x opfietste. Bekend terrein dus. Boven zien we de eerste tekenen van processies, daar komen we later nog wel op terug. Gelukkig kunnen we er hier nog zonder problemen tussendoor. Ik zie Leonie weer en samen rijden we door hoewel het nu maar een klein stukje is. Ik daal tenslotte al snel af via de Brakkeberg om de Geulhemmerberg daarna te beklimmen. Boven wacht ze al en gaan we door richting Maastricht. Dat is hartstikke gezellig want dan kunnen we nog even praten ook!
Processies
Vlak voor we Maastricht in rijden slaan we af naar het Zuiden. Op naar de Bronckweg in Cadier en Keer. Daar rijd ik nog een lusje via St. Antoniusbank en Bemelen en pak ik de Bemelerberg die wel lekker gaat vandaag! Dan is het door naar het zuiden en begint de ellende van de processies. In Eckelrade rijd ik vol een maria-processie in. In eerste instantie denk ik nog via de stoep er langs te kunnen. Die vlieger gaat helaas niet op. Een boze vrouw stapt uit en gebied mij te stoppen. ‘Toon eens wat respect jongeman!’ Dus maar even wachten dan en onder mijn zonnebril wat lachen om die rare pakkies en gelovige gezangen die ik hoor en zie. Dan weer door. De verplichte pauze heeft de benen goed gedaan denk ik…
Door Sint-Geertruid gaat het naar Mheer en voor ik het weet rijd ik weer een processie in. In Noorbeek dit keer. En die duurt erg lang. Ik check mijn telefoon maar even en stuur vast een SMS vooruit naar Leonie die toch al wat langer moet wachten in Gulpen.
Gulpen
Dan is het eindelijk weer tijd om verder te rijden voor het hobbelige deel van de tocht. Na al de nodige naamloze heuveltjes komt nu de Wolfsberg gevolgd door de Loorberg waarna ik doorfiets naar Mechelen via de heerlijke afdaling van de Schweiberg. Partij komt al snel in beeld en dus zien we links al de zeer steile contouren van de Gulperberg tevoorschijn komen. Benen sparen dus…
Op de Gulperberg moet ik veel eerder dan gewenst terugschakelen, maar er is hoop want ik zie een man op een racefiets voor me stoempen die toch net een wat lichter verzet had moeten monteren. In het voorbijgaan roep ik nog wat aanmoedigends. Ik rijd boven direct door via de steile andere zijde. Daar beneden staat Leonie inderdaad al een tijdje te wachten en we eten wat. Ik heb het ook vrij warm en spoel mijn helmmuts even af met koud water, dat is wel lekker. En nodig ook denk ik, want het moeilijkste deel komt nu!
Bij een tankstation halen we wat nieuw water en Aquarius. Die leng ik wel even aan anders krijg ik er krampen van denk ik. Dan nog even ergens plassen en door! Op naar de gevreesde combinatie Kruisberg, Eyserbosweg met kort daarop de Fromberg, Keutenberg en dan nogmaals de Cauberg.
Steile heuvels
Normaal gesproken stop ik boven op de Kruisberg om even op Leonie te wachten, maar vandaag rijd ze anders, ik zie haar pas weer op de Keutenberg. Geen reden om te stoppen dus, hoewel de benen en de borstkas dat niet erg hadden gevonden. In de afdaling naar Eys ligt nieuw grind, bah. Er rijdt een groepje andere wielrenners die wel erg uitwijken naar links, maar een en ander lost zich zelf wel weer op als ik een ongearticuleerde kreet slaak. In Eys weet ik precies hoe het gaat. Even wachten voor de drukke oversteek, rechts opdraaien en afzien. Nou, het eerste stuk valt eigenlijk wel mee, maar de benen doen behoorlijk pijn al.
Het lange rechte stuk tot de Berk (of was het een eik) van Michael Boogerd is zwaar en al veel te vroeg zit ik op het lichte verzet te harken. Dan komt de bocht het bos in. Gelukkig is hier schaduw, want het is behoorlijk warm vandaag. Ik trek en sleur aan mijn stuur en kom heel langzaam richting de top. Ik kijk eens op en denk erbij om dat niet te doen, maar gewoon maar te trappen. Het einde komt toch wel dichterbij, hoewel het langzaam gaat. Ik heb altijd getallen in mijn hoofd en zie dus direct dat de snelheid niet echt overhoud hier.
Keutenberg
De route leidt me naar Elkenrade maar we nemen niet mijn favoriete afdaling over de Vrouwendelweg. Ik moet nog een stukje naar Mingersborg en pak dan de afdaling naar de Vrakelbergerweg. Die rijd opnieuw heerlijk, maar het doet pijn aan de benen en het gaat niet zo makkelijk als vanmorgen. Plotseling hebben we daar de Fromberg en moet ik erop. Er rijden wat mensen voor me en dat is ook nu nog een mooi richtpunt. Maar alles lijkt wel teveel nu. Het asfalt is slecht en ondanks de stijgingspercentages van slechts 4 a 5 procent heb ik het zwaar. Boven is het heerlijk afdalen en plotseling sta ik weer voor het tankstation in Schin op Geul waar je de heer kunt loven! Klein stukje over de doorlopende weg en afslaan naar Engwegen voor het steilste bochtje van Nederland oftewel het begin van de Keutenberg. Dat is nog nooit zo moeizaam gegaan. Al voor het steilste stuk sta ik helemaal geparkeerd en als ik het bochtje door ben gutst het zweet langs mijn gezicht en doen mijn benen pijn. Op het asfalt staat geschreven ‘Denk je al aan afstappen?’ Dat doe ik inderdaad. Even verderop staat ‘Pijn?’ Weer is het antwoord bevestigend. De flauwe bocht naar links komt in zicht, daar wordt het wat minder steil houd ik mezelf voor. Ineens dringt tot me door dat Leonie daar boven zou staan. Ja hoor daar staat ze, mijn reddende engel. Dat zal nog wel blijken. Ze moedigt me aan. Ik hijs mezelf de Keutenberg op en zie haar glimlachen. ‘Zal ik voor je gaan rijden?’ Graag denk ik. Ze rijdt hard. Ik heb zere benen en kan het ternauwernood bijhouden. Ze kijkt om en denkt vast ‘rij is door joh’. Ik span me tot het uiterste in om in het wiel te blijven. Het stuk tot de hoek in Ingber is echt heel lang. We hebben natuurlijk de wind tegen. En ze rijd maar door. Zelfs daarna wanneer we op het plateau richting Valkenburg rijden, gaan we dik boven de 30. Ik kan het niet hoor. Heb het wel geprobeerd maar dan gaan we te langzaam. Er sluiten ook andere mannen aan, en ze blijven allemaal achter Leonie aanrijden, mooi gezicht denk ik zo!
Op het plateau
Hoewel de route je eigenlijk dwars door Valkenburg leidt, blijven we boven op het plateau en rijd ik door Sibbe en daal ik de Daalhemerweg af. Daar weer de Cauberg op, en daar, op het zwaarste stuk een kramp in mijn been. Ik beweeg ze maar wat langzamer en hoop dat ik niet van mijn fiets val. Leonie staat boven alweer te wachten en we rijden door naar Vilt. Ik moet even uitrusten. Het gebeurt niet vaak, maar ik ben gewoon bijna uitgeput en moet even van de fiets af. Na een paar minuutjes gaan we weer door. Op naar de Geulhemmerberg die ik ook heel langzaam op fiets. Nu is het verder niet al te moeilijk meer. Nog een klimmetje in Elsloo, wel over kasseien, maar we moeten er eerst nog heen rijden. En dat gaat gemakkelijk over vlakke, goede wegen. Leonie rijdt voornamelijk voorop en trekt me erdoor. Ik erachteraan want als ik uit het wiel wapper gaat het niet meer goedkomen. Eindelijk zijn we in Geulle en rijden we het laatste stukje langs het kanaal naar Elsloo. Het kasteel doemt op, maar ik zie het niet. Ik zie alleen de hellende weg en weet dat er kasseitjes op liggen. Eén inspanning nog. Ik ga staan op de trappers en voel pijnscheuten door mijn benen trekken. Maar dit is maar een heel klein stukje nog dus hou ik vol. Blijven staan tot boven is het devies. Mijn fiets schud, stuitert en protesteert, maar ik ga door. Verbaasde blikken wanneer ik hijgend en puffend langs kom negeer ik. Boven is mijn finish. En klik ik uit en stop ik. Nu alleen nog rustig huiswaarts.
Een zeer geslaagde tocht, maar waarom ben ik de eerste 3 uur niet ietsje rustiger gegaan? Omdat ik niet wist hoe lang ik het vol zou kunnen houden en je je in het begin gewoon goed voelt en lekker wilt trappen. Volgende keer weer? Ja, maar dan met iets meer zelfkennis!
Gerelateerde artikelen
Hoogteprofielen
Bekijk de hoogteprofielen van de belangrijkste hellingen uit deze tocht:
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie