Amstel Gold race lus 1 en 2
6 juli 2019
Wat zou het toch mooi zijn om ooit eens de volledige Amstel Gold Race te fietsen. Dat is tenslotte de klassieker van Zuid-Limburg en je zou kunnen zeggen dat de route bijna door onze achtertuin loopt. De tocht is uitgepijld en verdeeld in 3 lussen en je kunt de Amstel dus het hele jaar door fietsen.
Als je de 3 lussen aan elkaar plakt kom je uit op zo’n 250 km, waarbij je de nodige overlap hebt. Zo moet je bijvoorbeeld drie keer de Cauberg en Geulhemmerweg beklimmen. Schrap je dubbele stukken en laat je nog wat minder interessante stukken eruit, zoals bijvoorbeeld een lusje naar Geleen, dan blijft er nog steeds zo’n 220 km over. Kunnen we dat fietsen in 1 dag? Het lijkt een onmogelijk eind…
De eerste kilometers
We besluiten vroeg naar Valkenburg te rijden met de auto en dan gewoon te beginnen met de 1e lus. Dan zien we wel hoe ver we komen. Om half 8 beginnen we en het is nog heerlijk rustig in Valkenburg. Dat zal later op de dag wel anders zijn. De eerste kilometers gaan zeer voorspoedig. Gelukkig, want dat zijn ook gelijk de makkelijke kilometers.
We fietsen richting Meerssen, Bunde en Geulle om vervolgens langs het water naar de eerste helling te fietsen: de Maasberg. Het is de enige klim met kasseien en daardoor niet echt mijn favoriete helling, maar hij duurt niet lang. We fietsen lekker door naar Beek waar de Adsteeg op ons wacht en zo rijgen de kilometers zich aan een. Hier en daar een klimmetje, maar geen zware, moeilijke klimmen. Eigenlijk gaat het allemaal heel goed en voor het weten zijn we weer terug in Valkenburg. De eerste lus zit erop en we gaan direct door met de tweede lus.
Lus 2
De tweede lus is met 100 kilometer een stuk langer dan de eerste. Omdat we dubbele stukken uit de route geknipt hebben, hebben we Cauberg nu over geslagen. In plaats daarvan fietsen we de Sibbergrubbe op. Een lange, mooie klim met een regelmatig stijgingspercentage rond de 4 a 5%. We komen in Sibbe en fietsen in westelijke richting naar Berg en Terblijt.
Daar komen we een groep fietsers tegen die duidelijk niet zo gewend is aan het fietsen in de heuvels. Vanuit Berg en Terblijt loopt een mooie afdaling richting Maastricht, maar het ziet er allemaal nogal onzeker uit en het gaat bovendien niet bepaald snel. Wij fietsen erachter, maar inhalen is erg lastig met zo’n grote groep op een smal fietspad. We hebben geduld en wachten netjes tot we er beneden langs kunnen.
We buigen af naar het zuiden en rijden richting Sint Geertruid en Noorbeek. Dit is een heel mooi stuk van de route, waar het behoorlijk golft. Steeds weer een kort klimmetje gevolgd door een korte afdaling. Dit gaat zo door tot we in Slenaken bij de Loorberg komen. Nu kunnen we even wat langer klimmen, bijna 1,5 kilometer met een stijging van 4 a 5%. Opnieuw een hele mooie klim die toch altijd weer wat langer duurt dan ik verwacht.
Pauze in Gulpen
In Gulpen wijken we even af van de route om bij een tankstation de bidons bij te vullen en wat te eten. We maken een praatje met een triatleet die traint voor de volledige Iron Man. Dat is toch wat anders dan wat wij doen. Ik moet er niet aan denken om na een lange fietstocht ook nog te moeten hardlopen en zwemmen…
Wij hebben nu 90 kilometer gefietst. Deze eerste kilometers gingen voorspoedig, maar na de stop beginnen er spontaan wat ongemakken te ontstaan. Een bijensteek, pijnlijke steken in het scheenbeen en een paar schoenen waarvan duidelijk wordt dat infietsen niet voldoende is om ze lekker te laten zitten. Het zit even niet mee, maar we houden vol. Straks gaat het vast beter.
Lange klimmen
We komen in het zuidoosten van Limburg en daar bevinden zich ook de wat langere klimmen. Opnieuw zijn ze niet zo steil, maar het duurt wel wat langer voor je boven bent. Achtereenvolgens fietsen we de Schweiberg, Camerig en het Drielandenpunt. Op deze laatste plek zijn we een week geleden nog geweest als ‘toerist’. Toen hebben we ons vermaakt op de Wilhelminatoren en in het Drielandenlabyrint, wat nog best een uitdaging was. Nu eten we een reepje en maken we een selfie met twee Duitse scouting meisjes die met ons op de foto willen. Heel bijzonder…
Dan fietsen we door en dalen af aan de Belgische zijde. Vanuit Gemmenich rijden we door de Pas van de Wolfhaag direct weer terug naar Nederland. Tot zover het uitstapje door België. De klim naar de Epenerbaan volgt en daarna de Nijswillerweg. Deze laatste hoort eigenlijk niet in het parcours thuis, maar de tweede lus laat je eigenlijk een flink stuk dubbel fietsen en daar houden we niet zo van.
Doen we een derde lus?
We zijn een flink eind op weg met de tweede lus en het is inmiddels behoorlijk warm geworden. Aan de voet van de Trintelerberg pauzeren we weer even om wat te eten en de pijnlijke voeten wat rust te geven. We zijn bijna op het punt waarop we moeten besluiten of we de derde lus er nog aan vast plakken, maar stellen het besluit nog even uit.
De Kruishoeveweg, met een steile strook van 11-12%, is ervoor nodig om ons te doen realiseren dat het voor vandaag wel mooi geweest is. Nu is het nog een mooie tocht, maar een derde lus zou vandaag met alle lichamelijke ongemakken en de warmte alleen maar afzien zijn. En hoewel een beetje afzien er natuurlijk bij hoort, moet het nog wel leuk blijven.
We besluiten dus het bij twee lussen te houden en af te sluiten met de Cauberg. Zonder Cauberg is de Amstel Gold Race tenslotte niet compleet. Daarna fietsen we naar de Amstel Gold Race Experience waar we met een biertje en een broodje kroket even bijkomen van de tocht. Uiteindelijk hebben we toch 156 kilometer gefietst met bijna 2000 hoogtemeters.
En de derde lus? Die bewaren we voor de volgende keer, net als de volledige afstand, want het zou toch wel heel gaaf zijn als dat eens ging lukken.
Gerelateerde artikelen
Dit bericht werd geplaatst in de categorie racefiets door Leonie Derendorp.
Reacties
Plaats een reactie